Gedicht | Vaste grond

Als je voor elkaar kiest in een relatie, hoop je natuurlijk dat het ‘voor altijd’ is. Maar soms leert de tijd dat het toch beter is om niet meer samen te zijn. Dit gedicht is voor iedereen die op het punt staat om alleen verder te gaan.  

Gedicht ‘Vaste grond’

Ik keek net in de spiegel
en schrok van wat ik zag
mijn gezicht is zo doorleefd
van het vechten, dag aan dag

In mijn ogen ontbreekt de twinkeling
Om mijn mond geen brede lach
Donkere kringen onder mijn ogen
‘k weet niet meer wanneer
ik ze voor ’t laatst stralen zag

Want de nachten – ze zijn om te piekeren
over de stappen die ik nemen moet
het liefst steek ik mijn kop in het zand
maar van binnen weet ik het dondersgoed

de wereld lag aan onze voeten
de paden nog onaangedaan
samen wilden we gaan
herinneringen bouwen
voor altijd bij elkaar
in het krijt staan

Maar toch
zijn we elkaar kwijtgeraakt
daar ergens, onderweg
jouw droom is niet meer de mijne
en dat is wat me zo verdrietig maakt

Mijn hart schreeuwt het uit van eenzaamheid
mijn lichaam mist jouw sterke armen om me heen
Een klein deel van mij zal altijd van je blijven houden
Maar voor nu … is het beter alleen

En hoewel ik het nu nog niet zie,
Weet ik zeker dat het ooit komt
Dat het geluk me weer toelacht
Vind ik weer vaste grond

 

Wil je dit gedicht gebruiken? Dat mag, maar met bronvermelding.