Ingezonden brief: “Mijn zoon is een KOPP-kind”

“Ik wil op Sisterz graag iets delen over het moederschap en mentale issues”, stuurde Marleen Klinkert me een paar weken geleden op Instagram. Ze heeft borderline en worstelt onder andere met jeugdtrauma’s, hechtingsproblematiek en PTSS. Omdat ik kwetsbaarheid en openheid over mentale gezondheid belangrijk vind, hoefde ik niet lang na te denken of ik haar dat podium wil geven. Lees hieronder de brief die ze voor Sisterz aan haar zoon schreef. 

Lieve Gi,

Jij, jouw geboorte, jouw leven is mijn redding geweest. En dat heb ik niet zo bedoeld. Je was er gewoon opeens, als een spontane verrassing en het meest welkome geschenk. Ik heb geen moment getwijfeld of ik jou in mijn leven wilde. Vanaf het eerste moment dat jij in mijn buik zat, wist ik dat ik voor jou wilde gaan. Dat ik voor jou zou zorgen. Ondanks mijn eigen mentale problemen, waarvan ik toen nog niet in kon schatten wat voor impact die op onze levens zou hebben.

En hier zit precies mijn meest zwakke plek. De impact die mijn mentale gezondheid heeft op jou. Er gaat geen dag voorbij dat ik me niet schuldig voel dat jij mij als moeder hebt. Dat jij continu met mij en mijn grillen opgescheept zit en geen kant op kan. 

Bang

Er gaat geen dag voorbij dat ik niet bang ben dat ik jou beschadig, dat ik jou opzadel met trauma’s en problemen. Simpelweg omdat ik niet sterk genoeg ben om ze op te lossen.

Er gaat geen dag voorbij dat ik geen angst heb jou pijn te doen, het verkeerd te doen.

Er gaat geen dag voorbij dat ik niet alles wat ik in me heb geef om jou het leven te geven wat je verdient, waar je recht op hebt en wat je nodig hebt.

‘Hoe ouder je wordt, hoe meer ik het gevoel heb dat ik faal’

Jij bent mijn wereld 

Ik gun je een stabiele, veilige thuissituatie waarin jij en jouw gevoelens erkend, gezien en gehoord worden. Waarin jij met al je facetten en versies jezelf mag zijn. Zonder dat je je afgewezen, vernederd of afgewezen voelt.

Maar hoe ouder je wordt, hoe meer ik het gevoel heb dat ik faal. Dat ik je onbewust en onbedoeld toch opzadel met mijn problematiek. Niet omdat ik dat wil, maar simpelweg omdat ik niet anders kan. Omdat ik ook maar een mens ben, een mens dat fouten maakt. Alleen vind ik dat ik geen fouten mag maken. Voor mezelf niet, maar vooral voor jou niet.

Want jij bent de wereld: het meest lieve, gevoelige, enthousiaste, probleemoplossende, eigenwijze, knappe….. kind. En dat zeg ik niet omdat je van mij bent. Dat is gewoon zo. 

Anders

Vanaf het moment dat jij er was, wist ik dat ik dingen anders moest doen. Dingen moest leren, dingen moest verwerken. Al jaren had ik depressies, suïcidale gedachtes en moeite met mijn emoties. Het ging even goed, maar uiteindelijk belandde ik altijd weer in een crisissituatie. Dat wilde ik niet meer. Het kon en mocht niet meer gebeuren, want nu was jij er. Al had ik suïcidale wensen: ik blockte ze, want ik moest er voor jou zijn. Ik kon, mocht en mag jou niet in de steek laten. Hoe moeilijk ik het ook met mezelf had en heb.

Het eerste jaar na jouw geboorte was ik gelukkiger dan ooit. Ik voelde me zeker en vertrouwd in mijn moederrol en wist zeker dat ik het beter zou doen dan mijn eigen moeder.

‘Jij zal altijd mijn eerste en enige prioriteit zijn’

Ik zou wél van mijn kind houden, ik zou jou wel aandacht geven, naar je luisteren en er voor je zijn. Ik zou wél een band en verbinding met je hebben. Dat wat mij was overkomen, zou ik niet laten gebeuren. Ik zou jou nooit in de steek laten. Jij zou altijd mijn eerste en enige prioriteit zijn.

Herrie in mijn hoofd

Helaas: naast het moederschap draaide de wereld gewoon door. En daarmee ook mijn oude gedachtes, gevoelens en gedragingen. Het ging toch weer mis en ik besefte dat ik jou niet meer op de eerste plek zette. Niet omdat ik dat niet wilde, maar omdat de herrie in mijn hoofd te heftig was. 

Ik hoop dat je weet en beseft dat alles wat er met mama gebeurde, komt door mama zelf en mama’s verleden. Niks ervan is ooit jouw schuld geweest. En het breekt mijn hart om te moeten weten dat je dat soms wel zo voelt of gevoeld hebt.

Gebroken hart

Het breekt mijn hart om te beseffen dat ook jij opgroeit met hechtingproblematiek. Niet omdat ik dat wil, maar omdat ik niet beter weet.
Het breekt mijn hart om jou te zien struggelen met jezelf en met mij. Ook ben ik als de dood dat ik jou besmet met mijn mentale gezondheid. Dat ik jou erfelijk belast heb. Of dat ik je door je opvoeding beschadig. 

Elke stap voor ons

Ik hoop dat je weet dat elke stap die mama maakt, voor ons is. Dat ik alle monsters in mijn hoofd nu aanpak om ons een stabiel en veilig thuis te geven. 

Dat alles wat ik doe, ik doe om van jou een liefdevolle, stabiele, zelfverzekerde, verantwoordelijke man te maken die vol vertrouwen zijn eigen volwassen leven in kan stappen. Zonder monsters onder je bed of skeletten in de kast.

Ik ben bang om het verkeerd te doen, bang om fouten te maken, bang om je te beschadigen en bang dat je net zo word als ik. 

Ik ben bang om te overcompenseren, om je teveel te beschermen, om je teveel los te laten. 

Ik ben bang om jou te weinig uit te leggen, ik ben bang om jou teveel uit te leggen en jou zo op te zadelen met volwassenproblematiek.

Ik wil niet…

Want de dingen die ik jou moet uitleggen zijn dingen die ik je niet wil uitleggen. Ik wil je niet uit hoeven leggen wat dissociëren is, wat je moet doen als mama staart.

Ik wil je niet uit hoeven leggen dat je mijn benen moet aaien en in mijn voeten moet knijpen als het misgaat.

Ik wil niet dat je weet wie je moet bellen als mama een paniekaanval heeft.

Maar feit is dat ik je deze dingen moet vertellen: voor jouw veiligheid en de mijne.

Trots

Ik ben zo ontzettend enorm trots op hoe je met alles omgaat. Hoe goed je begrijpt hoe het werkt. Hoe knap het is dat je snapt hoe het brein werkt en waar het bij mama misgaat. En wat je moet doen in welke situatie. En het is meer dan logisch dat het niet altijd goed gaat, want je bent nog maar acht. Je bent nog veel te jong om je hiermee bezig te moeten houden.

Je zou ongestoord moeten genieten van je jeugd. Je zou ongestoord moeten spelen: een vrij en blij kind moeten zijn. Je zou je niet af moeten vragen welke bui mama heeft. Niet angstig hoeven zijn hoe mama nu weer reageert, niet bang moeten zijn om je eigen gevoel te uiten en mening te geven. Maar hoe graag ik het ook anders had gewild: dit is onze realiteit.

Oneindige liefde

Ik ben zo ontzettend trots op jou en daarmee ook op mezelf. Hoe we ons in deze moeilijke situatie staande weten te houden, hoeveel we van elkaar houden en hoe onlosmakelijk we met elkaar verbonden zijn. Elke dag weer ben ik dankbaar dat jij in mijn leven bent gekomen. Ik hoop alleen dat jij dat ook vindt….

 

 

Om haar minderjarige zoon te beschermen, is Marleens zoon niet herkenbaar in beeld gebracht. 

Marleen volgen? Op haar Instagram blogt ze open en eerlijk over haar leven.