Judith verloor haar zoon aan een drugsverslaving: “Mijn grootste angst is waarheid geworden”

Een ‘normaal’ kind zijn. Dat was Roys diepste wens. Maar worstelend met autisme, een bipolaire stoornis én jeugdtrauma, lukte het Judiths zoon Roy niet om zijn leven op de rit te krijgen. Op 23 november 2022 overlijdt hij aan de gevolgen van een drugsverslaving: “Hij heeft zo gestreden om gelukkig te zijn.”

“Toen ik die donderdag wakker werd, had ik een onbestemd gevoel. Roy zou me twee dagen eerder al bellen, maar dat deed hij niet. ‘Misschien slaapt hij zijn roes uit’, dacht ik in eerste instantie. Ik belde hem, maar kreeg gelijk zijn voicemail. Ongerust belde ik zijn ambulant drugsbegeleider: wanneer moet ik iets doen? De politie had namelijk al een keer eerder zijn deur ingebeukt, maar destijds bleek hij oké te zijn. Soms sliep hij 48 uur achter elkaar.”

Geen lucht meer

‘Volg je gevoel’, reageerde zijn begeleider. Mijn moedergevoel was duidelijk: dit is foute boel. Terwijl ik in de auto stapte, stuurde ik hem nog een berichtje: ‘Laat iets weten, mama is ongerust.’ Eenmaal bij zijn achterdeur kreeg ik geen lucht meer. Ik was zenuwachtig en durfde niet te kloppen.”

“Alsjeblieft, laat het niet waar zijn”

“Ik stapte weer in de auto en reed naar het politiebureau. Samen met een slotenmaker kwamen agenten naar zijn huis. Daar hoorde ik wat ik eigenlijk al wist: Roy was overleden. Het was alsof de hemel op mijn schouders viel. Ik vloog op mijn knieën, met mijn handen voor mijn ogen en dacht alleen maar: alsjeblieft, alsjeblieft, laat het niet waar zijn.”

Vragen

“Ik had zoveel vragen: hoe lag hij erbij? Hoe lang was hij al dood? Had hij kleren aan? Maar daar kreeg ik geen antwoord op: ik mocht niet naar binnen. Niet naar mijn eigen kind. Omdat hij jong was én gestorven door een drugsdelict, moest er uitgebreid onderzoek plaatsvinden. De politie verzegelde zijn voordeur.”

Of zijn overlijden een bewuste keus van hem was, zal ik nooit weten. Maar de manier waarop én dat hij alleen was, vind ik heel erg. Hij heeft zo gestreden om gelukkig te zijn.”

Groot hart

“Roy was een introverte, verlegen jongen. Een beetje stuntelig, gevoelig en met een groot hart. Als kind ging hij naar het speciaal onderwijs, vanwege zijn autisme. Daar schaamde hij zich voor. Net als zijn broers en zus wilde hij een ‘normaal’ kind zijn.”

Geen maat houden

“Hij was gek op dino’s en altijd aan het gamen. Eigenlijk was hij altijd thuis. Toen hij een jaar of achttien was, zei ik tegen hem: ‘Je moet eens op stap gaan, iets met vrienden ondernemen.’ Dat deed hij. Tijdens het uitgaan merkte hij dat hij lollig en zelfverzekerd was als hij wat drankjes op had. Dan durfde hij meisjes aan te spreken. Hij had plezier: op zulke momenten was het leven voor hem heel leuk. Alleen kon hij geen maat houden.”

“Hij ging net zolang door tot hij out raakte”

Door zijn autisme vond hij het moeilijk om situaties in te schatten. Hij koppelde drugs aan gelukkig zijn. Bovendien had hij vanwege zijn bipolaire stoornis geen rem als hij in een manie of depressie zat. Dan dacht hij dat ‘een paar pilsjes’ wel kon. Maar hij kon niet meer stoppen en gebruikte op zo’n moment niet alleen alcohol, maar ook ketamine, ghb, xtc of speed. Hij ging net zo lang door tot hij out raakte.

Ondertussen liep ik op mijn tenen. Elk weekend was het raak. Dan regeerde hij het hele huis en vond hij vooral dat ik niet zo moest zeuren.”

Opbloeien

“Na drie jaar stopte hij van de een op de andere dag toen één van zijn vrienden overleed. Die vriend had eerst zijn vriendin om het leven gebracht en daarna zichzelf. Dat maakte zoveel indruk op Roy, dat hij cold turkey stopte.”

“Doordat hij rust en geluk ervoer, kwamen zijn jeugdtrauma’s terug”

“In de jaren daarna bloeide hij helemaal op. Hij at supergezond, sportte veel en zag er fantastisch uit. Ook dronk hij geen druppel alcohol meer. Maar juist doordat hij rust en geluk ervoer, kwamen zijn jeugdtrauma’s terug. Hij groeide op in een niet-harmonieus gezin waarin hij te maken had met psychisch en lichamelijk geweld. Hij was altijd bang geweest voor zijn stiefvader, waar ik als moeder niet tegenop kon.”

Crisisopnames

“Uiteindelijk raakte hij depressief. Hij beëindigde zijn relatie, greep terug naar de fles en wilde niet meer leven. In die periode is hij – na een vrijwillige psychiatrische opname – een aantal keer verplicht opgenomen omdat hij een gevaar vormde voor zijn omgeving. Tijdens een psychose sloeg hij alles kort en klein. Hoe vaak ik geen gevaar heb gelopen… Helaas kreeg hij ook daar niet de juiste hulp: naast een alcohol- en drugsverslaving ontwikkelde hij een medicijnverslaving.”

Kwijt

“Waar Roy tijdens het begin van zijn verslaving nog werkte, lukte dat de laatste twee jaar van zijn leven niet meer. Zijn hele leven draaide om drugs. Op een gegeven moment stond hij – nadat ik hem negen maanden niet had gezien – opeens voor de deur. Ik deed de deur open en dacht: is dit nou Roy? ‘Roy’, stamelde ik. ‘Wat heb je jezelf aangedaan?’ Vanaf dat moment wist ik dat ik hem kwijt was. Roy was een levende dode.”

Mooie momenten samen

“Ondanks zijn verslaving, hadden Roy en ik een ontzettend hechte band. We beleefden ook mooie momenten, zoals samen wandelen en ijsjes eten. Of vuurtjes stoken in de tuin, dat vonden we allebei geweldig. Die mooie momenten wilde ik hem graag geven.”

“Een kind loslaten dat niet in staat is om te vliegen, is heel moeilijk”

“In al die jaren heb ik van alles geprobeerd om hem te redden. Dat is het oerinstinct van een moeder: je wilt je kind redden. Een kind loslaten dat niet in staat is om te vliegen, is heel moeilijk. Tien jaar lang heb ik gevochten als een tijger, maar mijn grootste angst werd waarheid: hij is er niet meer. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet huil. Het besef dat ik hem nooit meer zie en nooit meer kan knuffelen. Tegelijkertijd ben ik dankbaar dat hij rust heeft en ik tot het laatste moment met hem in contact ben gebleven. Bij verslaving gaat het altijd over herstel, maar 30 % sterft uiteindelijk aan z’n verslaving.”

Ode aan Roy

“Toen Roy nog leefde, was ik al bezig met het schrijven van een boek over mijn leven als moeder van een verslaafd kind. Meerdere malen heb ik hem fragmenten er uit voorgelezen. Dan zei hij: ‘Mam, het spijt me. Ik had je zo graag trots gemaakt.’ Het tweede boek, waar we samen aan hebben geschreven, komt op zijn sterfdag uit. Het is een ode aan hem. Mijn oudste zoon, die me mama maakte. Helaas mocht hij maar 28 jaar worden.”

Denk je aan zelfdoding of maak je je zorgen om iemand? Praten over zelfdoding helpt en kan anoniem via www.113.nl of telefonisch op 113 of 0800-113.