Sisterz-blogger Katja: “Ik zie er ontzettend tegenop het hen te vertellen”

In haar vorige blog vertelde Katja dat ze de knoop heeft doorgehakt: ze weet wat voor soort maagverkleining ze wil. Maar hoe en wanneer vertel je dat aan de mensen in je omgeving? 

Natuurlijk weet mijn partner het. Hij is tenslotte helemaal meegegaan in het proces dat ik heb doorlopen. En inmiddels zijn twee vriendinnen op de hoogte. Maar wanneer vertel ik aan anderen dat ik een maagverkleining ga krijgen?

Tranen over mijn wangen

In het voortraject voor de maagverkleining stroomden de tranen regelmatig over mijn wangen. Elke kritiek die ik las op de keuze voor een maagverkleining, kwam keihard binnen. Dat ik nu niet weet hoe relatief onbekenden reageren op mijn keuze, zorgt voor spanning. Veel spanning.

Als bij mijn fysiotherapeut de maagverkleining ter sprake komt, drukt ze me op het hart om het alleen te vertellen aan degenen die het echt moeten weten. “De rest komt na de operatie wel. Je hebt nu je handen vol aan jezelf en alles wat op je afkomt. Eventuele negatieve reacties gaan je nu niet helpen”, zegt ze.   “Na de operatie stel je ze voor een voldongen feit, zie je zelf al de eerste resultaten en kun je een eventuele negatieve reactie makkelijker naast je neerleggen. Negatievelingen hebben dan ook niet meer de illusie dat ze je kunnen beïnvloeden.”

Ik realiseer me dat ze gelijk heeft. Mijn neiging om over alles een open boek te zijn, mag ik negeren. Zeker als dat voor mezelf beter is.

Aan mijn kinderen vertellen

Net voordat ik de voorlichting bij de chirurg heb, vertel ik het mijn twee tieners. Ik vertel ze dat ik binnenkort word geopereerd en waarvoor. Mijn go-with-the-flow tiener hoort het aan en accepteert het meteen zoals het is zonder er veel woorden voor te gebruiken. “Ik snap het wel, je doet al zo lang je best en het lukt niet”, zegt mijn andere tiener. Bam, die komt binnen. Niet alleen omdat ze pas zestien is, maar ook omdat ze mijn strijd blijkbaar zo heeft opgemerkt. Wat een volwassen reactie!

“Hun lichaam is niet de mijne”

Na mijn tieners is het tijd voor een aantal mensen in mijn omgeving. Hoe aardig ik ze ook vind: ik zie er enorm tegenop om het ze te vertellen. Waarom? Omdat ze veel bezig zijn met gezonde voeding. Ik voel me zo’n mislukkeling als ik eraan denk dat het mij niet op die manier is gelukt.

Gelukkig zet mijn partner me met beide benen op de grond. Hij wijst me terecht erop dat we tijdens de voorlichtingen hebben gezien hoeveel oorzaken er zijn voor obesitas. Hun lichaam is niet mijn lichaam, hun hormoonhouding is de mijne niet. Bij mij is er van alles verstoord waardoor m’n hele systeem niet werkt zoals het eigenlijk zou moeten. De artsen noemen obesitas niet voor niets een ziekte. Een genetische component speelt daar ook een rol bij, want aan de kant van mijn vader zijn er meer mensen met flink overgewicht.

Voor niks zorgen gemaakt

Ik blijk me druk te hebben gemaakt om niets. Want deze mensen reageren juist ontzettend begripvol. Ze hebben natuurlijk mijn strijd met de kilo’s gezien en kunnen een keuze voor een gezonder leven alleen maar toejuichen.

En zo vergaat het met alle gesprekjes die daarna volgen. Richting opdrachtgevers vertel ik waarom ik er straks een tijdje uit ben en krijg ik begrip en steun. Anderen vertel ik alleen dat ik afwezig ben in verband met een operatie. Wanneer ze doorvragen geef ik aan dat het niet ernstig is maar wel een noodzakelijke ingreep die ik niet langer wil uitstellen. Ze horen of zien het wel als ik na de operatie weer terug ben.

Ik merk dat het voor nu genoeg is geweest. Kinderen, werk en de pre-operatieve voorbereiding vragen al mijn tijd en energie.