‘Mama, hoe voelt dat eigenlijk…’

‘Mama, hoe voelt dat eigenlijk om dood te zijn?’ Mijn oudste zoon steekt zijn hoofd om de hoek van de deur en kijkt me aan. Mijn jongste doet ook een duit in het zakje: ‘Dan wil ik bij jou in de kist mam. Kunnen we elkaars handjes vasthouden.’

Het ontroert me, de manier waarop ze over de dood nadenken. En natuurlijk vragen ze wel eens wanneer hun vader of ik doodga. Ik antwoord ze áltijd eerlijk dat ik dat niet weet. Maar dat als ik ga, ik als vlinder hoop terug te komen. Dat geeft me rust: mocht mij onverwachts wat gebeuren, dan is dat een houvast. Daarnaast geloven we in God en weten ze dat ik dan bij de Here God ben. En dat het daar goed is.

Terwijl ik dit typ, druk ik die opkomende brok in mijn keel hard weg. Stom eigenlijk, dat alleen het nadenken erover al zoveel emotie met zich mee kan brengen.

Ik vind het ook wel een dingetje hoor, doodgaan. Ja, ik ben christen en geloof dat ik hierna bij God ben. En ja, daar kan ik soms naar uitkijken. Niet omdat ik niet gelukkig ben, maar omdat ik geloof dat daar geen pijn en verdriet meer is. Tegelijkertijd vind ik het een doodeng (haha) idee dat dit leven eindig is en dat mijn bewustzijn dan dus ophoudt. Als ik daar als kind over nadacht, voelde ik altijd zo’n nare, onbestemde kriebel in mijn buik. Angst voor het onbekende.

Voor deze site bedacht ik ooit de rubriek ‘Later als ik dood ben’. Ik had ook al iemand die als eerste mijn vragen daarover beantwoordde. Maar op dit moment voelt het (nog) niet goed om met deze rubriek aan de slag te gaan. Dus.. to be continued. Of niet. 

PS: als ik dood ben, vier dan vooral mijn leven. En draai alsjeblieft goede muziek tijdens de dankdienst (ik verstop wel ergens een lijstje). Het leven is te kort om naar slechte muziek te luisteren :-).