Mirjam koos voor zichzelf en vertrok een week zonder haar gezin naar Spanje

Het dagelijks leven kan een rollercoaster zijn. En als je dan ook nog eens een zorgintensief gezin hebt, is tijd voor jezelf soms ver te zoeken. Ondanks alle ‘mitsen en maren’ koos Mirjam voor zichzelf en vertrok ze alleen voor een week naar Spanje. 

“Afgelopen juli heb ik het gedaan: zonder man en kinderen weggaan. Naar Spanje. Voor een week. Alleen. Een weekendje weg in Nederland zonder man en kinderen had ik al weleens gedaan. Maar Spanje – Zuid-Spanje om precies te zijn – is toch een ander verhaal. Hemelsbreed was ik zo’n 2000 kilometer van huis. Het huis waarin zoveel verantwoordelijkheden voor me liggen. Maar het was tijd: tijd om voor mezelf te kiezen.

Opnieuw burn-out

Ruim anderhalf jaar geleden kwam ik met burn-outklachten thuis te zitten. Oude patronen die mij lang hadden geholpen, werkten tegen me. Dat, samen met een zorgintensief gezin, maakte dat ik uitviel met burn-out klachten. En dat was niet voor het eerst.
Ik kwam toen bij mijn huidige coach terecht, die op dat moment nog in Nederland woonde en werkte. Door haar coaching werd mij veel zichtbaar: ik leerde welke patronen ik mezelf had gedurende mijn leven had aangeleerd én in stand hield. Ook in mijn gezin.

“Ik wilde iedereen helpen, ook als ging het ten koste van mezelf”

Zoals ik al eerder schreef, heb ik een zorgintensief gezin. Door de jaren heen nam ik veel op mijn schouders. Ik probeerde alles onder controle te houden. En als er thuis onderling conflicten waren, probeerde ik te helpen. Ik probeerde een spiegel voor te houden of een katalysator te zijn. Ik wilde iedereen helpen en alles regelen, ook al ging het ten koste van mezelf.

Excuses

Tijdens mijn proces, vertrok mijn coach naar Spanje. Tijdens de vele gesprekken die we hadden, vroeg ze me om een keer naar Spanje te komen. Enerzijds om uit de situatie te stappen, anderzijds omdat we dan samen met mijn oude patronen aan de slag konden gaan. Ik verzon allerlei excuses en redenen om het niet te doen. Ik kon mijn man en kinderen toch niet zomaar thuis achterlaten, zonder mij? Over mijn man gesproken: hij zag het op dat moment ook helemaal niet zitten. En dus besloot ik op dat moment om niet te gaan. Dit was najaar 2022.

“Ik was zelfs al naar vliegtickets aan het kijken”

Tijd voor mezelf

Begin dit jaar begon het toch weer te kriebelen. Ik wilde dolgraag gaan en was zelfs aan naar vliegtickets aan het kijken. Maar de hulpverlening – die op dat moment bij ons thuiskwam – was het er niet mee eens. Volgens hen was ik te hard nodig in ons gezin en moest ik andere manieren zoeken om tijd voor mezelf te nemen. Dat vond ik lastig, want ik voelde dat ik eindelijk voor mezelf had gekozen.

Een kleine drie maanden geleden ging bij ons allebei ineens de knop om. Ik realiseerde me dat ik tot sint-juttemis kon wachten, als ik wachtte op het juiste moment om mijn gezin wat meer los te laten. Bovendien vond ik het best arrogant van mezelf om te denken dat ze het niet zonder mij zouden redden. Met die gedachte deed ik niet alleen mezelf tekort, maar ook mijn kinderen. En mijn man misschien nog wel het allermeest.

Afscheid nemen

En dus boekte ik deze keer wél mijn vliegtickets. De dagen voor vertrek waren moeilijk. Om hun vakantie niet te verpesten, vertelde ik mijn kinderen pas kort van tevoren dat ik een week weg zou gaan. Wat vonden ze het moeilijk! Ook het afscheid nemen was zwaar. Ik voelde me een slechte moeder: zij bleven thuis en ik ging ‘lekker’ naar Spanje.

Grote stap

In Spanje had ik een heerlijke tijd. Er waren geen verwachtingen: ik hoefde niets en kon veel rust nemen. Uiteraard ben ik ook met mijn proces bezig geweest. Ik leerde nog meer om de rust in mezelf te zoeken. Daarnaast ook om meer voor mezelf te kiezen: écht tijd voor mezelf te nemen. Ik hoefde niet steeds voor een ander klaar te staan. Het loslaten van thuis was al een proces op zich.

Dagelijks had ik contact met het thuisfront via videobellen. En natuurlijk kreeg ik mee wat daar gebeurde, maar ik hoefde er even niets mee. 

Was het alleen maar makkelijk? Nee. Ik heb echt wel moeilijke momenten gehad. Ik miste mijn gezin. Ik zag bijvoorbeeld dat mijn oudste dochter het er erg moeilijk mee had dat ik er niet was. Ik kon haar niet de fysieke nabijheid geven die ze nodig had. Maar ondanks alles ben ik blij dat ik gegaan ben. Het was goed, voor ons allemaal. Het was een grote, maar goede stap en ik ga zeker nog een keer terug.”