Reis mee met Antonette: ’42 en single, deel 1′
Sisterz-blogger Antonette Spaan neemt ons mee in haar leven vol avonturen. Na het delen van haar reis door Nieuw-Zeeland, is het tijd voor de volgende stap: op zoek naar een huis in Zweden.
Een poosje geleden deelde ik op mijn Instagram dat ik voor Sisterz een blog schreef over 42 en weer single. Dat heb ik geweten: een storm aan reacties stroomde ongevraagd mijn DM binnen. Vooral van vrouwen die meldden dat ze ‘toch wel heel erg happy single zijn en geen man nodig hebben in hun leven’. Dit riep bij mij gelijk een tegenreactie op: waarom voel je zo de behoefte om te delen dat je happy single bent? Het enige dat ik schreef, was: 42 en (weer) single. Zonder oordeel, zonder te vertellen of ik daar wel of juist niet blij mee ben. Maar blijkbaar raakte het iets bij veel vrouwen.
Kwetsbaar
Het was voor mij reden om deze blog even on hold te zetten. Praten over zoiets persoonlijks is kwetsbaar en je kwetsbaarheid online delen is een uitdaging. Bovendien merk ik, naarmate ik ouder word, dat ik steeds minder de behoefte voel om mijn persoonlijke leven online te delen. Sterker nog: een deel van mij kijkt er ontzettend naar uit om gedurende de komende jaren langzaam maar zeker uit de online wereld te verdwijnen. Tegelijkertijd is mijn online aanwezigheid mijn werk en weet ik dat eruit stappen grote gevolgen heeft voor mijn werk en inkomen.
Brok in mijn keel
Waarom ik je nu alsnog meeneem in een persoonlijk verhaal? Omdat ik het fijn vind om anderen te inspireren. Om herkenning te bieden. Te laten weten dat je niet de enige bent. Mijn blog over 42 en single wordt een tweedelig verhaal. Ik kan nog niet voor alles de juiste woorden vinden, maar wil je wel graag meenemen in een heftige emotie die ik nu ervaar.
‘Als ik zo thuiskom, ervaar ik de ellendige stilte van een leeg huis’
Op het moment dat ik dit typ, zit ik in de trein op weg naar mijn tijdelijke huis. Samen met een collega wandelde ik een week door het Boheems Paradijs in Tsjechië. Terwijl de Duitse landschappen aan me voorbij trekken en ik mezelf wakker probeer te houden, voel ik langzaam een brok in mijn keel ontstaan.
Als ik zometeen thuiskom, ervaar ik de ellendige stilte van een leeg huis. Een stilte die ik normaal gesproken prima kan waarderen. Maar niet wanneer ik thuiskom van een geweldig avontuur en het liefst op de bank tegen mijn geliefde aan wil kruipen om honderduit te vertellen over wat ik heb meegemaakt. Geen ‘fijn dat je weer veilig thuis bent’ en geen ‘ik heb je gemist’.
Oorverdovende stilte
Alleen thuiskomen klinkt wat gek voor iemand die nomadisch leeft en op dit moment geen vaste verblijfplek heeft. Maar wat ik vooral bedoel, is dat ik niemand heb om aan te vertellen hoe het was. Toen ik met mijn eerste vriend de wereld over reisde, hadden we elkaar om onderweg ervaringen te delen. Tijdens mijn meest recente relatie reisde ik vaak alleen, maar kwam ik zelden alleen thuis.
‘Misschien is alleen thuiskomen de prijs die ik betaal voor het leven dat ik leid’
Het thuiskomen in een leeg huis is me de laatste maanden steeds meer tegen gaan staan. De oorverdovende stilte van het neergooien van mijn backpack en vervolgens niets. Geen geliefde die weet hoe ik naar deze reis uitkeek en verwachtingsvol vraagt: ’Heb je een fijne reis gehad?’ Het alleen wakker worden de dag na thuiskomst en mezelf motiveren weer aan de slag te gaan.
De prijs betalen
Een bekende van me zei laatst: ‘Als jij zoveel blijft reizen, vind je nooit een man’. Dat deed me verdriet. Alhoewel ik niet geloof dat dit mijn waarheid is, zette het me wel aan het denken. Ik hou van mijn zelf gecreëerde avontuurlijke leven en zou dit voor niks of niemand opgeven. Zelfs niet voor iemand die onvoorwaardelijk op me wacht, maar me liever thuis zou zien. Misschien is het alleen thuiskomen dan de prijs die ik betaal voor het leven dat ik leid..
In mijn volgende blog ga ik verder in op het (un)happy single zijn. Dan vanuit Zweden. Tot de volgende keer!
Liefs, Antonette
