Reis mee met Antonette: “Bijna niemand wist dat ik twijfelde aan mijn besluit”

Kia Ora! Mijn naam is Antonette Spaan en terwijl ik dit schrijf, ben ik in Nieuw-Zeeland. Juist ja, dat land helemaal aan de andere kant van de wereld, op minstens 24 uur vliegen vanaf Amsterdam. Het land dat vanuit het verleden een sterke band heeft met Nederland (er liggen zelfs stroopwafels en roze koeken in de winkel) en het land vanuit waar er bij elke All You Need is Love kerstspecial minstens één familie naar Nederland vliegt. Het land dat bij veel mensen op de ‘wensenlijst’ staat om ooit nog eens te bezoeken. En het land vanuit waar ik jullie de komende maanden mee ga nemen op mijn avonturen. En dan bedoel ik niet alleen de fysieke reis, maar ook de reis naar binnen. Vandaag lees je mijn tweede blog.

Spijt op je sterfbed

Het jaar dat ik 40 werd, was het jaar waarin ik me realiseerde dat het de hoogste tijd was om na te denken over dingen die ik écht nog wilde doen in mijn leven. Er kwamen twee wensen naar boven: een reis naar Antarctica en Te Araroa lopen. Deze laatste is een 3.000 kilometer lange trail door Nieuw-Zeeland: helemaal van Cape Reinga in het noorden naar Bluff in het zuiden. Omdat ten tijde van deze overpeinzing Nieuw-Zeeland nog stevig op slot zat voor toerisme vanwege de pandemie, had ik ruim de tijd om alles tot in de puntjes voor te bereiden. Twee jaar, om precies te zijn.



Liefde voor Nieuw-Zeeland

Al sinds 2002 ben ik stapelverliefd op Nieuw-Zeeland als reisbestemming. Ik reisde er met mijn toenmalige vriend rond en raakte volledig in de ban van deze bijzondere natuurbestemming. In 2011 maakte ik een tweede reis en 2017, 2018 en 2019 volgden.

Veel van ons kennen de film ‘Wild’ naar het boek van Cheryl Strayed. Hierin besluit Cheryl na een moeilijke periode in haar eentje een voettocht van zo’n 1700 kilometer te maken. Dat wilde ik ook. Niet in Amerika, zoals in de film, maar in Nieuw-Zeeland, mijn favoriete land ter wereld.

Ik koos dus voor Te Araroa, een 3000 kilometer lange wandeling van noord naar zuid. Een thru-hike, noemen ze zo’n lange afstandswandeling. In de reizen die ik eerder naar Nieuw-Zeeland maakte, had ik er veel over gehoord, gelezen én had ik er al wat kleine stukjes ervan gelopen.

‘De twijfel werd groter naarmate de vertrekdatum dichterbij kwam’

Twijfel

Na twee jaar voorbereiden was het begin oktober zover: ik zou op het vliegtuig naar de andere kant van de wereld stappen om zes maanden met een rugzak op te gaan lopen. Maar wat bijna niemand wist, was dat ik twijfelde aan mijn besluit. En die twijfel werd alleen maar groter naarmate de vertrekdatum dichterbij kwam.

 

Veel tijd om die twijfel de ruimte te geven, was er niet. Na een heerlijke zomer in Zweden, waarbij ik voor het eerst sinds jaren zó vrij was dat ik met niks en niemand rekening hoefde te houden, was ik voorafgaand aan mijn avontuur tien dagen in Nederland. In die dagen had ik alleen maar afspraken met familie, vrienden en bekenden.

Toen ik één van mijn beste vriendinnen vertelde over dat stemmetje in mijn hoofd (‘Dit is niks voor jou, Anto’) zei ze nuchter: “Als je het niet leuk vindt, stop je er toch gewoon mee?” Wist ik veel dat ik dat daadwerkelijk zou doen.

3.000 kilometer lopen

Drieduizend kilometer lopen is geen kattenpis. Al tijdens de eerste week, waarbij ik ruim 100 kilometer met een vijftien kilo wegende rugzak over 90 Mile Beach liep, twijfelde ik. Niet vanwege de enorme blaren (negen om precies te zijn) of de vermoeidheid. Wél over het constant onderweg zijn. Over het alles meedragen op mijn rug. Over de onderlinge ‘competitie’ waarin het onderweg vooral gaat over het gewicht van je uitrusting en hoeveel trails je al hebt gedaan. En over het feit dat ik dit maar liefst vijf maanden, dag in dag uit, zou doen.

‘Ik voelde me eenzaam, verdrietig en ellendig’


Huilen, huilen, huilen

Uiteindelijk liep ik van Cape Reinga tot Auckland, in totaal zo’n 600 kilometer. Het moment dat ik de skyline van Auckland zag liggen, barstte ik in tranen uit. Wat was ik trots! Nog nooit eerder had ik zo’n enorme afstand gelopen. Dat ik regelmatig ’s avonds in mijn tent lag te huilen omdat ik het niet echt heel leuk vond, liet ik even voor wat het was.

Na een week rust ging ik verder, maar op de beroemde Timber Trail liep ik stuk. Ik huilde niet alleen elke avond in mijn tent, maar óók tijdens het lopen. Die vier dagen was ik grotendeels alleen, zonder mobiel bereik en niemand om mee te praten. Ik voelde me eenzaam, verdrietig en ellendig. Opgeven was eerder geen optie geweest. Maar op dat moment bedacht ik dat opgeven misschien toch niet zo’n gek idee was, wilde ik niet als een hoopje ellende eindigen.

Het besluit

Na het lopen van de Timber Trail nam ik nog een paar weken vrij. Op dat moment viel het besluit om daadwerkelijk te stoppen. Dat toegeven aan jezelf, je geliefden en vervolgens al je volgers die enorm meegeleefd hebben, was niet gemakkelijk. Ik voelde me in eerste instantie een enorme verliezer.

Uiteindelijk maakte dit gevoel, na heel veel schrijven, mediteren en slapen, plaats voor trots. Op mijn Instagram schreef ik: ‘I choose happiness over achievement’. De lieve reacties waren overweldigend. Sindsdien sta ik weer in het leven als de Antonette die ik wil zijn. Overwegend positief, enthousiast, gepassioneerd en authentiek. Het leven als thru-hiker is niet voor mij weggelegd. Maar who cares?
Ik ben weer gelukkig.

Liefs, Antonette

Mijn eerste blog lezen? Dat kan hier.