Reis mee met Antonette: “Een nieuw avontuur wacht”

Kia Ora! Mijn naam is Antonette Spaan en terwijl ik dit schrijf, ben ik in Nieuw-Zeeland. Juist ja, dat land helemaal aan de andere kant van de wereld, op minstens 24 uur vliegen vanaf Amsterdam. Het land dat vanuit het verleden een sterke band heeft met Nederland (er liggen zelfs stroopwafels en roze koeken in de winkel) en het land vanuit waar er bij elke All You Need is Love kerstspecial minstens één familie naar Nederland vliegt. Het land dat bij veel mensen op de ‘wensenlijst’ staat om ooit nog eens te bezoeken. En het land vanuit waar ik jullie de komende maanden mee ga nemen op mijn avonturen. En dan bedoel ik niet alleen de fysieke reis, maar ook de reis naar binnen. Vandaag lees je mijn vijfde blog.

Een half jaar klonk als een eeuwigheid toen ik op Schiphol een traantje liet en mijn lieve zus voor het laatst omhelsde. Het voelde als een eeuwigheid op de momenten dat ik me eenzaam voelde, aan de andere kant van de wereld. Maar ineens besef ik me dat zes maanden voorbij vliegen. Mijn laatste tweeënhalve week in Nieuw-Zeeland zijn ingegaan. Tijd voor een update!

Nog even genieten in Nieuw-Zeeland

Nadat ik onlangs hard op mijn knie viel, kan ik niet meer goed pijnvrij lopen. Hierdoor moest ik mijn plannen drastisch wijzigen. Gelukkig heeft Nieuw-Zeeland genoeg mooie plekken om te ontdekken, dus heb ik me niet verveeld. Ik heb een nieuwe tatoeage laten zetten, ben bezig met de verkoop van mijn auto en geniet nog even intens van de overweldigende natuur in dit prachtland.

Het belangrijkste inzicht

De belangrijkste realisatie van de afgelopen negen maanden is dat ik niet meer fulltime in Nederland wil wonen. Ik ben zo gehecht geraakt aan het leven in de natuur en het buiten zijn dat ik me niet meer verbonden voel met Nederland. De enige reden om terug te komen zijn mijn familie en vrienden, die ik al veel te lang niet heb gezien. Het voorjaar staat dan ook in het teken van herenigingen en mooie herinneringen maken met iedereen die ik een warm hart toedraag.

“Ik kan niet zes maanden per jaar ingesneeuwd zitten”


Op naar het hoge noorden!

En daarna wacht een nieuw avontuur. Want zoals ik al eerder schreef: ik ga een huis(je) kopen in Zweden. Zweeds-Lapland, om precies te zijn. In eerste instantie focuste ik vooral op een cabin in de wildernis, maar eerlijk is eerlijk: ik heb nul ervaring met het wonen in een wilderniscabin in een landschap waar van oktober tot en met mei meters sneeuw ligt.

Wonen in een wilderniscabin betekent vaak geen elektriciteit of stromend water en een primitief leven leiden. Is dat wat ik wil? Nee, niet helemaal. Althans: niet in deze fase van mijn leven. Ik heb wifi nodig om mijn werk te kunnen doen en ik moet regelmatig voor opdrachten de deur uit kunnen. Dan kan ik niet zes maanden per jaar ingesneeuwd zitten. Ik overdrijf het nu even, maar je snapt ‘m: ik ga mijn blikveld verbreden.

 “De ‘ons’ is veranderd in ‘ik’”

Plannen veranderen

Het idee om in Zweden te gaan wonen, is trouwens niet nieuw. Vijf jaar geleden besloot ik, samen met mijn toenmalige vriend, dat ik mijn zomers in Zweden wilde wonen. De winters in Nieuw-Zeeland en de tussentijd in mijn cabin in Nederland. De ‘ons’ die destijds die plannen maakten is inmiddels veranderd in een ‘ik’. En mijn cabin in Nederland heb ik niet meer.

Dus ga ik op zoek naar een huis in Zweden dat het hele jaar bewoonbaar is. Waar ik mijn boeken kwijt kan, waar ik een comfortabel bed kan neerzetten en waar ik elke dag een warme douche kan nemen. En dan doe ik er een kleine, primitieve wilderniscabin bij. Voor in het weekend. Want zo doen ze dat in Zweden. Oh ja.. ik wil ook graag een kat. Bij deze heb ik alles richting het universum gestuurd. Maar dat hadden jullie vast al door 😉

Herfst in Nieuw-Zeeland

Hoe het voelt dat ik Nieuw-Zeeland moet verlaten? Moet ja, want mijn visum verloopt. Enerzijds verdrietig. Maar aan de andere kant: het wordt kouder. En donkerder. Daar waar ik rond de jaarwisseling al om zeven uur ’s ochtends voor mijn tentje in de zon een bakkie koffie zat te drinken, moet ik nu tot negen uur wachten tot de zon mijn auto bereikt. Als ‘ie al schijnt.

Ik slaap inmiddels bijna elke nacht in dikke kleding in de auto omdat het in de tent te koud is. Overdag draag ik lange broeken en een jas. De bladeren beginnen te kleuren. Kortom: de herfst komt eraan. Ik heb zelfs al een avond het mystieke zuiderlicht (Aurora Australis) mogen ervaren, waarbij het einde van de horizon paars kleurde.

Terug

Er is een tijd van komen en gaan. Zes maanden geleden zat ik met gemengde gevoelens in Zweden en wilde ik niet weg. Nu voel ik me precies zo, alleen dan in Nieuw-Zeeland. De laatste keer dat ik uit Nieuw-Zeeland vertrok, zei ik ‘tot volgend jaar’, terwijl het vliegtuig over de startbaan zoefde. Wist ik veel dat er door de pandemie bijna drie (!) jaar tussen zou zitten. Daarom zeg ik dit keer niet ‘tot volgend jaar’, maar gewoon ‘tot snel’.

Liefs, Antonette