Reis mee met Antonette: ‘Ik adem en ik leef’

Kia Ora! Mijn naam is Antonette Spaan en terwijl ik dit schrijf, ben ik in Nieuw-Zeeland. Juist ja, dat land helemaal aan de andere kant van de wereld, op minstens 24 uur vliegen vanaf Amsterdam. Het land dat vanuit het verleden een sterke band heeft met Nederland (er liggen zelfs stroopwafels en roze koeken in de winkel) en het land vanuit waar er bij elke All You Need is Love kerstspecial minstens één familie naar Nederland vliegt. Het land dat bij veel mensen op de ‘wensenlijst’ staat om ooit nog eens te bezoeken. En het land vanuit waar ik jullie de komende maanden mee ga nemen op mijn avonturen. En dan bedoel ik niet alleen de fysieke reis, maar ook de reis naar binnen. Vandaag lees je mijn vierde blog.

Pech in drievoud 

In mijn vorige blog schreef ik dat vertrouwen hebben de basis is voor een avontuurlijk leven. Dat betekent niet dat mijn leven altijd van een leien dakje gaat. Sterker nog, afgelopen week was een pittige. Ze zeggen altijd dat pech in drievoud komt, toch? Nou, dat heb ik geweten … 



Met je bips in het water

Vorige week maakte ik een hike in het diepe zuiden van Fiordland National Park. De route werd omschreven als steil en ruig, maar ik dacht ‘dat kan ik wel.’ Al binnen vijf minuten ging het mis. Ik stapte over een stroompje en moest een flinke opstap maken om weer op de oever te klimmen. Helaas brak er net op dat moment een deel af. Ik viel voorover, schaafde mijn been en belandde met mijn billen in het water. Het zag er ongetwijfeld komisch uit, maar het resultaat is niet mals: gekneusde ribben met een verwacht herstel van 6-12 weken. Gelukkig kan ik met hulp van pijnstillers blijven wandelen en bewegen.

Pinautomaat says no!

De volgende dag besloot ik toch de roadtrip te maken die ik had gepland voor het weekend. In het dorp wilde ik wat contant geld opnemen.. maar de automaat weigerde. Of, beter gezegd: mijn bankrekening. Snel logde ik in bij mijn bank en wat bleek: ik had een behoorlijke rekenfout gemaakt voor het budget van deze reis. Het geld was op. 

Drie jaar geleden zou ik volledig in paniek zijn geraakt en er dagen van slag van zijn geweest. Zorgen over geld kon me, vooral tijdens de pandemie, nachtenlang wakker houden. Maar zo’n 2,5 jaar geleden begon ik, met hulp van het boek ‘You’re a badass at making money’ mijn money mindset te veranderen. Met resultaat, want in plaats van dagen, was ik nu maar één uur van slag. Toverwoord? Vertrouwen.

Een lekke slaapmat

Alsof mijn glijpartij en rekenfout nog niet genoeg waren, kwam er nog een derde pechgeval op mijn pad. Ik sliep in mijn auto aan Milford Road, in het bos. In de stromende regen, zonder mobiel bereik. Opeens werd ik wakker met een zere heup. Wat bleek? Mijn slaapmat was leeggelopen. Opnieuw oppompen hielp niet: hij was lek. Twee uur lang probeerde ik, met mijn hoofdlampje aan, het lek te vinden. Zonder succes. Een barre nacht met veel pijn – want gekneusde ribben – volgde. 

Adem in … adem uit!

De volgende dag werd ik doodmoe en met veel pijn wakker. Maar – hoe moeilijk ook – ik stond op. De avond ervoor had ik alle ellende van me afgeschreven (‘Rage on the page’, een tip van mijn held Gabby Bernstein) en een podcast geluisterd waarin ik het mantra ‘I am alive and I can breathe’ hoorde.

‘Voetje voor voetje schuifelde ik naar het meer’

En dus trok ik voorzichtig mijn kleren aan en schuifelde voetje voor voetje naar het meer, terwijl ik mijn hoofd het mantra ‘Ik leef en ik adem’ herhaalde. Terwijl ik diep inademde door mijn neus en uitademde door mijn mond, stroomden de tranen over mijn wangen. Van pijn en verdriet. Het moést eruit.

Na een paar minuten nam de pijn wat af en werd ik rustiger. En toen gebeurde het: een vogeltje landde op mijn voet en keek me aan. Precies het soort vogel dat ik zie als symbool voor bescherming ‘van boven’: mijn overleden vader. Op dat moment wist ik dat alles goed zou komen.
Twee uur later had ik een creatieve oplossing voor mijn geldtekort én vond ik het lek in mijn slaapmat. En die ribben? Ach, dat komt ook wel weer goed.

De pijn mag er zijn

De moraal van dit verhaal? Avontuurlijk leven betekent niet dat je nooit pijn mag hebben. Of dat je nooit verdrietig mag zijn. Het betekent ook niet dat je altijd maar vrolijk of productief moet zijn of dat je alleen maar leuke dingen doet.

Net als ieder ander heb ik mindere dagen en tegenslagen. Fysieke of mentale pijn. Of allebei. En weet je? Dat is oké. Soms duurt het een dag, soms een week. Maar er komt een dag dat het weer beter wordt. Om met de metafoor van de bergen te spreken: what goes up, must come down. But what goes down, must rise again!

Liefs, Antonette