Reis mee met Antonette: “Ik ben in de omgekeerde wereld beland”
De afgelopen maanden hield blogger Antonette Spaan ons op de hoogte van haar avonturen in Nieuw-Zeeland. Op dit moment is ze even terug in Nederland, maar of dat nou zo goed bevalt?
Reverse Culture Shock
Inmiddels is het meer dan een week geleden dat ik uit het vliegtuig stapte op Schiphol. Een reis van ruim 36 uur bracht me terug vanuit Nieuw-Zeeland naar Nederland. Poeh, wat is het wennen. Het is koud, nat en donker. Ik voel me rusteloos. Ik heb geen thuis. Geen vaste werkplek. Ik zwerf van hot naar her. Bezoek vriendinnen, oud-collega’s en familieleden. Ondertussen voel ik me eenzaam. En dus google ik mijn ‘symptomen’: rusteloos, onbegrepen en verdrietig. De uitkomst: ik heb last van een reverse culture shock.
De omgekeerde wereld
Het moment dat ik uit het vliegtuig stapte, besefte ik dat mijn bijzondere avontuur ten einde is gekomen. Omdat ik ‘door de nacht’ ben gevlogen, voelt het alsof mijn zes maanden in Nieuw-Zeeland een droom waren. Alsof het allemaal niet echt was. Alsof ik in een compleet andere wereld heb geleefd. Terug in Nederland betekent terug in de omgekeerde wereld. De wereld van volle agenda’s. De wereld van volle straten. En de wereld van volle natuur.
Verdwaasd over straat
De eerste paar dagen in Nederland liep ik verdwaasd over straat. Niet alleen vanwege de jetlag, maar ook vanwege het missen van mijn vrije leven in Nieuw-Zeeland. Op momenten dat ik met familie en vrienden was, was ik in mijn element en was er geen ruimte voor de shock van het terugkeren. Maar zodra ik in mijn eentje op bed zat op de zolderkamer bij mijn moeder, sloeg het verdriet en de eenzaamheid toe. Radiohead’s ‘What the hell am I doing here? I don’t belong here …’ blijft zich in mijn hoofd herhalen.
Terug naar de natuur
Ondertussen probeer ik de natuur op te zoeken. Ik logeer bij mijn moeder in de Achterhoek en loop een Klompenpad. Het is vlak en kaal. Het pad volgt veel verharde paden en ik loop zelfs een deel langs de verharde weg. Ik probeer er het beste uit te halen en te genieten van de natuur om me heen. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat ik overal auto’s hoor. Een vriendin spreekt me bemoedigend toe. “Je bent net een week te laat, vorige week was het heerlijk weer.” Ik wacht geduldig af. Nog vier weken te gaan en ik fladder weer door.
Niet meer aarden
Het gevoel dat je niet meer kunt aarden in je eigen land, hoort bij een reverse culture shock. Ik had dat gevoel in oktober al en nu opnieuw. Ik ben ergens blij dat ik al maanden geleden al heb besloten dat ik niet meer fulltime in Nederland wil wonen. In mijn situatie is de reverse culture shock dus maar tijdelijk. En wat ook helpt, is dat mijn familie en vrienden ontzettend begripvol zijn. Zij weten al langer dat de wereld mijn thuis is en zagen mijn besluit om niet in Nederland te blijven al van mijlenver aankomen. Vriendinnen smeden zelfs al plannen om naar Zweden te komen. Ik zal ze daar met open armen ontvangen.
Liefs, Antonette
