Reis mee met Antonette: “Mijn mond viel open van verbazing”

Sisterz-blogger Antonette Spaan neemt ons mee in haar leven vol avonturen. Ze koos ervoor om Nederland te verlaten en naar Zweden te emigreren. Hier geniet ze van de rust, de natuur en de liefde. 

Eén van mijn wensen was om een rustiger en eenvoudiger leven te gaan leiden zodra ik een eigen plek had gevonden. Ik ben inmiddels een kleine vier maanden in Zweden en het valt me op hoe simpel maar fijn de kleine dingen hier kunnen zijn. Neem bijvoorbeeld het weekend van een paar weken geleden. 

Mijn nieuwe vriend en ik hebben geen planning met wanneer we elkaar zien. Hij woont ruim drie uur rijden bij mij vandaan, maar we willen niks vastleggen en vooral niet te ver van tevoren plannen waar en wanneer we op pad gaan. Eén van de belangrijkste factoren waar het van afhangt of we op pad gaan, is namelijk het weer. En dat valt, vooral hier in het noorden van Zweden, niet te voorspellen.

Moe en brak

In de week voor dat ene weekend kwam ik terug van mijn trektocht op Padjelantaleden. Ik was moe, brak en wilde maar één keer ding: thuis zijn. Ik appte mijn vriend met de vraag of we ergens halverwege af konden spreken om bijvoorbeeld te gaan vissen. Zo hoefde ik niet in de auto te stappen om drie uur noordwaarts te rijden. 

Hij stelde voor om naar een wildernishut te gaan, op maximaal twee kilometer lopen van de openbare weg. Hier konden zijn zoons – die de hele zomer bij hem waren – vissen. terwijl wij bessen plukten. Ik stemde toe en pakte mijn slaapzak en een tas vol eten in. Een dag later reed ik naar de door hem gestuurde coördinaten midden in de wildernis van het Marsfjället Natuurreservaat.

“Mijn mond viel open van verbazing”

Een tiny house in de wildernis

Eenmaal aangekomen bij het huisje, viel mijn mond open van verbazing. Het was een volwaardig en gloednieuw tiny house met twee stapelbedden, een mini-keuken en een eettafel met vier stoelen. Zonder elektriciteit en stromend water, maar mét een ongelofelijk uitzicht over het meer. Je kunt dit bijzondere plekje niet reserveren. ‘First come, first serve’, noemen ze dat hier. Een blik in het gastenboek leerde dat er al maanden geen mensen meer gelogeerd hadden.

Palt en wijn

De eerste avond maakten we een kampvuur en aten we ‘palt’: een traditionele Noord-Zweeds aardappel gerecht met bacon, boter en lingonberryjam. Smikkelen hoor! 

Na het avondeten trokken we een fles wijn open. Zo zaten we heerlijk aan het water tot de zon onderging. De jongens speelden op de achtergrond met hun vishengel en waren druk bezig met het bouwen van dammen. Behalve hun geroep en het geknisper van het vuur was het stil. Wat een genot.

“Toen, ineens, voelde ik een hand op mijn schouder”

Bijzondere bessen

De volgende dag besloot ik bessen te plukken. De cloudberry (“bergbraambessen”) staan volop in bloei, maar zijn niet zomaar te vinden. Toch vond ik ze: ze bleken volop te groeien in de moerassen rondom het meer. Daar ging ik, met mijn zelf meegenomen bakjes, op pad. Urenlang zat ik op mijn knieën tussen de bessenstruiken. Weet je wat zo bijzonder is aan de cloudberry? Het is de enige bes ter wereld is die niet opgekweekt kan worden. Je kunt ze dus nagenoeg nergens kopen.

Terwijl ik zo zat, kwam er een intense rust over me heen. Ik hoorde niks anders dan het ruisen van de wind en een vishengel die af en toe het water raakte. Mijn adem vertraagde en ik sloot mijn ogen. Ik voelde de zon prikken op mijn gezicht. Toen, ineens, was er een hand op mijn schouder. ‘What are you doing?’ Toen ik me omdraaide, keek ik recht in de ogen van mijn lief. “I’m just being very, very happy.”