Reis mee met Antonette: “Mijn nieuwe leven is begonnen”

Sisterz-blogger Antonette Spaan neemt ons mee in haar leven vol avonturen. Na het delen van haar reis door Nieuw-Zeeland, is het tijd voor de volgende stap: op zoek naar een huis in Zweden.

Reizen

Het is al even geleden dat jullie van me hoorden. En daar is een goede reden voor:  als reisblogger ben ik regelmatig op reis om bestemmingen te bezoeken en hierover te delen op mijn blog en Instagram. In mei (en een paar dagen in juni) maakte ik maar liefst vier van deze reizen vrijwel achter elkaar. Zo ging ik tent only kamperen in de Achterhoek, liep ik de Bever Dutch Mountain Trail
, wandelde door het Boheems Paradijs in Tsjechië en maakte ik  een trektocht over de Sörmlandsleden in Zweden.

Emigreren naar Zweden

Maar dat is niet het enige: ik nam ook afscheid van Nederland. Ik sprak (voorlopig) voor het laatst af met vriendinnen en familie en had een kleinschalige maar supergezellige afscheidsborrel. Vervolgens reed ik naar de ferry in Kiel. Op naar Zweden! Helaas hoorde ik, nét toen ik de boot op reed, dat mijn oma in het ziekenhuis was opgenomen. Stress dus, maar gelukkig is ze inmiddels weer thuis. Het maakte dat de overtocht anders was dan ik voor me had gezien.

‘Ineens was het stil’



Intens moe

Nadat ik een aantal dagen over de Sörmlandsleden, net ten zuiden van Stockholm liep, begon ik aan mijn reis naar Lapland. Onderweg voelde ik me moe en futloos. Tijdens mijn blogreizen geef ik alles en maak ik soms dagen van twaalf tot zestien uur. Geen probleem, maar wel heftig. Zeker als je dit een maand lang doet én het combineert met een emigratie naar Zweden. Ik was gewoon intens moe.
Dus parkeerde ik mijn auto aan een meer net buiten de stadsgrenzen van Östersund.

Op twee uur rijden ten zuiden van de grens waar Lapland begint: de plek waar ik een nieuw huis hoop te vinden. Ik zette mijn telefoon uit en deed 48 uur lang niks anders dan slapen (12 uur per nacht), vega worsjes grillen, uitkijken over het meer en een stukje langs het water lopen. Ineens was het stil …

De stilte

Ik voelde de levensenergie langzaam maar zeker terug mijn lichaam insijpelen. Hoewel het slechts een paar graden boven nul was op dat moment, genoot ik enorm van de frisse lucht, de lange avonden, de stilte en het eindelijk even niks meer hoeven. De angst van het geen eigen plek kunnen vinden voor het einde van de zomer zette ik even aan de kant. Net als de angst om gebeld te worden dat ik naar huis moest komen vanwege mijn oma.

De stilte van de natuur in Zweden is oorverdovend. Keihard en toch heel mooi. Terwijl ik over het meer staarde en er af en toe een kwikstaart een kijkje kwam nemen, wist ik: het komt goed. Het gevoel dat ik hier thuis hoor was zó intens dat het bijna beangstigend was. Mijn nieuwe leven is begonnen!