Sisterz-blogger Emma: “Hoe confronterend haar voorstel ook was: ik zei meteen ja”


In Emma’s vorige blog las je dat haar verlof er bijna op zit. Maar werken, dat gaat niet gebeuren. “Met tranen in mijn ogen belde ik mijn werkgever. Met een trillende stem vertelde ik hoe het met mij ging en dat ik niet langer kon komen werken. “Waarom heb je niets gezegd?”, vroeg hij. 

Stoppen met werken was het begin van een lange periode die in het teken van herstel stond. Ineens ging alles best snel. Ik werd aangemeld voor een consult met de revalidatiearts in het ziekenhuis. Daar mocht ik gelukkig gauw naartoe. Wat een verademing om met iemand te praten die precies begreep hoe ik me voelde.

Op bezoek bij de revalidatiearts

Hoewel ik me slecht voelde, was ik ook opgelucht dat er iemand aan de bel had getrokken. Ik vraag me weleens af hoe lang ik nog was doorgelopen, als dit niet gebeurd was. Hoe ver had ik het laten komen? Ik leerde een harde, maar super belangrijke les.

Het consult bij de revalidatiearts gaf me veel ruimte om naar mezelf te kijken. Ingesleten overtuigingen en oude patronen kwamen in rap tempo voorbij. Is het gek dat ik uiteindelijk in deze situatie ben beland of is dit een gevolg van mijn eigen acties? Doe ik dingen constant vanuit een verkeerde overtuiging? Omdat ik iemand niet teleur wil stellen bijvoorbeeld, of omdat ik vind dat pijn gelijk staat aan aanstellen?

“Ik besefte heel goed dat ik hulp nodig had”

Veel tijd hadden we dit consult niet, maar halverwege het gesprek drong haar stem wat meer tot me door. Of ik bereid zou zijn om in een soort kliniek hard aan mezelf te werken, onder begeleiding van een team revalidatiespecialisten. Ik besefte heel goed dat ik hulp nodig had. Hoe confronterend haar voorstel ook was: ik zei direct ja.

Spraakwaterval

De aanmelding bij de kliniek ging vlot. De wachtlijst waar ik vervolgens op terecht kwam, wat minder. Na zes lange maanden kreeg ik eindelijk een telefoontje: ik mocht op intake komen. Lichtelijk gespannen reed ik richting Deventer. Wat nou als zij vinden dat ik me aanstel? Of als ze me niet willen helpen? Ik riep mezelf halt toe en probeerde te vertrouwen op de goede afloop.

Eenmaal binnen, staarden vriendelijke ogen vanachter een bureau me aan. “Zo” zei ze, “je voelt je niet zo best hè?”. En dat was mijn cue.

Ik stortte mijn hele verhaal over haar uit. Alles wat ik voor me had gehouden. Alles wat ik niet durfde te delen. Alles waar ik over twijfelde. 
Wat een verademing om het eindelijk eens hardop te zeggen. 
De twijfels over mezelf als moeder, de eeuwige pijnklachten, de afhankelijkheid van anderen. Ik schrok zelfs een beetje van mezelf. Gelukkig paste ik precies binnen dit traject en kon ik eindelijk met mezelf aan de slag.

The hard way

Dat het moeilijk zou worden, had ik wel verwacht. Dat ik zó tegen mezelf aan zou lopen, niet. Die eeuwige weerstand die ik voelde wanneer ik moest matigen, of wanneer ik moest luisteren naar mijn gevoel, was soms niet te negeren.

Van tevoren had ik met mezelf één duidelijke afspraak gemaakt: ik maak dit af. 
In die periode heb ik alles op tafel gegooid. Elk onderbuikgevoel, elke ‘ik heb geen zin’ en elke spreekwoordelijke zucht wanneer iemand mij vertelde dat ik echt zelf de regie had over mijn eigen lijf.


”Waarom stopte je niet?”

De weerstand die ik voelde? Daar beukte ik dwars doorheen. Niet omdat dat comfortabel voelde, maar omdat ik wist dat daar antwoorden zouden liggen.
Naast mentale coaching, kreeg ik in dit traject ook fysieke coaching. Wat voor invloed had mijn gedrag op mijn fysieke gesteldheid en waar lag de winst?

Ik begon heel dapper in de sportzaal met een rotatie-oefening. “Ga het maar eens proberen”, zei de revalidatiearts. Dus daar ging ik. Net zo lang tot ze vroeg waarom ik niet stopte. 
“Omdat je niet zei dat ik moest stoppen”, zei ik. “Heb je pijn?”, vroeg ze. Ik knikte. Weer die vraag: “Waarom stopte je dan niet?”. Ik voelde aan mijn lijf dat ik te ver was gegaan en wist dat ze een punt probeerde te maken.

Check: zelf voelen en zelf grenzen stellen. Aan de to-do lijst toegevoegd!

Beeld: Lisanne Diks