Sisterz-blogger Emma: “Ik raakte in paniek: hoe ging ik dit volhouden?”

Sisterz-blogger Emma neemt je mee in haar leven. In haar eerste blog vertelde ze over de gevolgen van haar auto-ongeluk en het moederschap. Deze keer gaan we fast forward naar Emma’s tweede zwangerschap: “Hoe ging ik dit nog zes maanden volhouden?” 

Terwijl ik aan het werk was, stond mijn man zenuwachtig achter me. Hij verklaarde me voor gek dat ik niet even een zwangerschapstest wilde doen. Ik was toch minstens een week over tijd? Hoewel ik er geen zin in had, won hij de discussie. Lichtelijk geïrriteerd – ik moest bijna een meeting in –  stond ik op en liep naar de wc.  

Verrassing  

Teruggekomen van het toilet drukte ik de test in zijn handen. Ik keek hoe hij ‘m langzaam omdraaide. Zijn pupillen werden groot en hij kreeg een lach op zijn gezicht. ‘Je bent zwanger!’, zei hij. Daar stond ik dan, met honderden emoties tegelijk. Hoewel de zwangerschap gewenst was, was het ook een verrassing. Ik was blij én bezorgd. Kan ik dit wel aan? Zijn we hier wel klaar voor? Verward dook ik mijn meeting in. 

Paniek   

Een paar weken later waren we helemaal aan het idee gewend. Onze zoon – bijna twee – wist het inmiddels en vond het te gek. Elke keer als hij me zag, riep hij: ‘Mama, baby!’ Zelf kreeg ik ook steeds meer zin in deze nieuwe fase. Maar naarmate de weken vorderden, kreeg ik steeds meer pijn in mijn rug en bekken. En dat terwijl ik nog maar twaalf weken zwanger was… Hoe ging ik dit nog zes maanden volhouden? 

  “Vanbinnen raakte ik meer en meer in paniek: hoe ging ik dit volhouden?”  

Schuldgevoel  

Rusten wanneer ik wilde, zat er deze keer niet in. Ik vond dat onze zoon mijn onverdeelde aandacht en een energieke moeder verdiende. Helaas verslechterde ik alleen maar. Ik werd streng voor mezelf en ging mezelf overvragen. Toen ik twintig weken zwanger was, stopte ik noodgedwongen met werken. Zo kon ik in ieder geval thuis nog voor onze zoon zorgen.  

De dagen met hem werden zwaarder en zwaarder. Ik moest steeds vaker om hulp vragen. Wanneer ik dit deed, voelde ik me direct schuldig. De ene na de andere gedachte spookte door mijn hoofd: ‘Je had hem zelf naar bed moeten brengen’, of ‘Je had mee moeten gaan naar de speeltuin.’ Aan de andere kant wilde ik ook goed voor mezelf en dat baby’tje in mijn buik zorgen. Het constante gevoel van het nooit goed kunnen doen drukte een stempel. Op mijn humeur, op mijn relatie en op mij als moeder. Gelukkig zou alles na de bevalling, de grote verlossing, beter worden. Toch?

Beeld: Lisanne Diks