Sisterz-blogger Emma: “Op naar een leven vol gezondheid”

Dit is ‘m dan: de allerlaatste blog van Sisterz-blogger Emma. De afgelopen weken nam ze je mee in haar worsteling met haar bekkenklachten en de daaropvolgende opname in een revalidatiekliniek. Lees gauw hoe het nu met haar gaat.

Tien weken lang, twee dagdelen per week. Dat is de tijd die ik doorbracht in een revalidatiekliniek vanwege bekkenklachten die niet meer vanzelf overgingen. Dat zijn tachtig uren. Nu ik het zo typ, besef ik weer hoeveel dat eigenlijk is. Ik heb tachtig uur aan mezelf gewerkt. Volledig in mezelf geïnvesteerd. Mezelf geforceerd. En na een week of zes begon het eindelijk z’n vruchten af te werpen.

Het zoveelste gesprek

Ik ben een makkelijke prater en heb een groot reflectievermogen. Hiermee geef ik vaak de indruk dat ik wel weet hoe het zit en wat mij helpt. Tegelijkertijd is dit een mechanisme wat me op m’n plek houdt. Het toekijken vanaf de zijlijn hoe mijn leven zich vormt, zorgde ervoor dat ik een toeschouwer werd in mijn eigen leven.  En hoewel ik me daar bewust van was, lukte het me niet om hier verandering in aan te brengen.

“De psycholoog vroeg: waar moet je om lachen?”

Tijdens een gesprek met mijn psycholoog, probeerde ik één en ander weg te lachen. Vaak werkt dit: als ik laat zien dat ik het begrijp en er vervolgens een grapje over maak, haken mensen af. Deze keer niet. De psycholoog keek me met een stalen gezicht aan en vroeg: waar moet je eigenlijk om lachen?

De opdracht die hij me daarna gaf, voelde ongemakkelijk. Ik moest mezelf vangen in een aantal kernwaarden. Ik deed het af als ‘oninteressant’ en ‘dit ken ik wel van mezelf hoor’. Het hielp niet: ik moest de opdracht alsnog doen. 

Grenzen aangeven

Dat deed hij natuurlijk niet voor niets, want wat bleek? Al mijn kernwaarden zijn gericht op verbinding, eigen regie en vertrouwen. Onderwerpen waar ik al een hele tijd van wegbleef. In mijn leven had pijn de regie gekregen en vertrouwen in mezelf had ik allang niet meer. Hierdoor hield ik mensen op afstand en werd ik eenzaam vanbinnen. Om deze kernwaarde zo voor me te zien liggen, deed iets met me. Ik besefte hoe ver ik van mezelf verwijderd was geraakt. Een kantelpunt in het traject.

 “Ik hoef niet constant op de rem, maar mag mezelf wel prioriteit maken”

Ik zag ineens dat voor mezelf zorgen niet betekent dat ik constant op de rem moet, maar wél dat ik mezelf prioriteit maak. Zo kan ik leven voor de dingen die ik belangrijk vind. Niet langer mijn grenzen over, omdat ik denk dat de buitenwereld dat verwacht, maar in verbinding staan met de mensen die ik liefheb. Waarbij mijn kinderen (en natuurlijk mijn man) met stip op één staan.

Het betekent ook dat ik meer regie mag pakken over mijn lijf. Bewegen is prima: verstandig juist. Maar niet langer overbelasten en uitvallen. Ik beweeg nu omdat ik dat wil, omdat het goed voelt en omdat het me helpt.

Vrede met mezelf

Deze inzichten én het doorbreken van deze patronen, waren de sleutel tot mijn herstel. Wat uitzichtloos leek, is gelukt: Ik ben officieel hersteld van de heftige pijn- en daarbij horende mentale klachten. Betekent dit dat ik nooit meer een grens over ga? Nee. Sommige patronen zitten nu eenmaal in mij en zullen nooit verdwijnen. En dat is oké. Ik heb vrede gesloten met mijzelf en met alles wat bij mij hoort. Ik ben een vrouw van 35 met twee kleine kinderen én ADHD. Gestructureerd leven zal altijd een uitdaging blijven.

“Ik viel nergens meer op terug, waardoor ik maar bleef vallen”

Wat ik wél heb geleerd is mezelf herpakken.  Terugvallen op een stevige basis, die bestaat uit kernwaarden en zelfliefde. Deze basis miste al een hele lange tijd. Ik viel nergens meer op terug, wat eigenlijk betekent dat je maar blijft vallen.

Tachtig uur heb ik in mezelf geïnvesteerd. Waarvan ik bij minstens vijftig heb gedacht: wat doe ik hier?  Tot het kwartje viel en ik langzamerhand de puzzel kon leggen. Ik ben dankbaar voor dit traject, maar bovenal ben ik trots op mezelf. Want iedereen die mij een beetje kent, weet hoeveel weerstand ik gevoeld heb en hoe moeilijk ik het vond om dit af te maken. Maar alles heeft een reden. Ik zal mezelf niet langer onderaan de prioriteitenlijst meer zetten, omdat ik weet wat de gevolgen daarvan kunnen zijn. Op naar een leven vol gezondheid!

Beeld: Tamara Tersteeg