Sisterz-blogger Emma: “Terwijl de kamer vol kraambezoek zat, barstte ik in tranen uit”

Sisterz-blogger Emma worstelt met ernstige bekkenklachten. Vorige keer schreef ze dat ze hoopte dat de bevalling de grote verlossing zou betekenen, maar of dat nou het geval was?

Ik was ondertussen bijna 42 weken zwanger en verging van de pijn. Onze dochter leek totaal geen aanstalten te maken om er uit te komen. De laatste weken waren zo lang en heet – dankjewel hittegolf – dat ik gek werd vanbinnen. Halverwege september was het eindelijk zover: ik werd ingeleid. Iets wat ik trouwens wanhopig had geprobeerd uit te stellen na mijn vorige ervaring…

De harde werkelijkheid

Desondanks voelde ik me krachtig en zelfverzekerd. Ik merkte dat ik de regie had en dat gaf me hoop. 
Na een lange adem, zonder resultaat, is onze dochter via een keizersnede ter wereld gekomen. Daar was ze dan, eindelijk! Onze kleine meid. De mooiste die ik ooit had gezien. 
We sloten haar in onze armen en even leek de wereld perfect. Door alle verdovingen en pijnstillers voelde ik ook (nog) geen pijn en kon ik echt genieten van die eerste prille uren. Wat blijft dat bijzonder.

Helaas kwam de harde werkelijkheid al snel binnen. De keizersnede was voor onze dochter prima verlopen, maar helaas was ik er zelf wat minder goed aan toe. Tijdens een nabloeding verloor ik erg veel bloed, waardoor mijn hele lijf slap en zwak voelde. Toen ik in de spiegel keek, schrok ik me kapot. Een bleke vrouw met holle ogen “Ach je bent ook net bevallen”, riep iedereen. Dat was natuurlijk ook zo. Ik hield me vast aan die gedachte: het zou wel weer goedkomen.

Groothouden

De kraamweek thuis vloog aan me voorbij. Zodra we thuis waren, verwachtte ik ontzettend veel van mezelf. Ik gaf borstvoeding, maar wilde ook dat er voor mijn zoon niet teveel veranderde. Het liefst brak ik mezelf in honderd stukjes om overal tegelijk te kunnen zijn. Ondertussen ontvingen we veel te veel kraambezoek. Uiteraard kreeg iedereen een glimlach en was er in die week geen kraamtraan te bekennen. Ik hoopte vooral dat alles heel snel weer normaal zou zijn.

“Ter plekke barstte ik in tranen uit”

Breken

En toen gebeurde het. Terwijl de kamer nog vol bezoek zat, nam de kraamverzorgster me apart. Ze vroeg me of het wel goed ging. Ik schrok ervan dat ze me doorzag en barstte ter plekke in tranen uit. Ze hielden die dag niet meer op met rollen. Mijn kraamverzorgster trapte op mijn externe rem, toen de interne rem defect was. Een patroon dat ik later nog vaak bij mezelf zou tegenkomen

.

Doortastend als ze was, stuurde ze het bezoek naar huis. Ik kreeg verplicht rust. Met wat weerstand gaf ik er aan toe, maar vanbinnen vrat het me op. De keizersnede – met alle gevolgen van dien – had mijn laatste restje aan herstellend vermogen in beslag genomen. Ik kon niet meer en mijn bekken deden ondertussen meer en meer zeer. 
“Je kunt geen gas blijven geven wanneer de benzine eigenlijk op is”, zei de kraamhulp. En ze had gelijk.