Sisterz-blogger Katja: “Het stemmetje in mijn hoofd zegt dat ik faal”

“Als ik terugkijk op mijn leven, ben ik al zo’n vijfentwintig jaar bezig met het bereiken en behouden van een gezond gewicht. Vijfentwintig jaar waarin ik heb gefaald, want ik weeg nu meer dan ooit. Ik ben teleurgesteld in mezelf.” Met die woorden begon Katja’s allereerste blog voor Sisterz. Inmiddels heeft ze een leefstijlcoach in de arm genomen, maar of dat nou helpt?

Rond mijn verjaardag neem ik me voor dat dit levensjaar in het teken staat van weer fit en gezond worden. En ik doe wat eerder wel heeft gewerkt: gezond eten en genoeg bewegen. Geen crashdiëten of bepaalde voedingsmiddelen weglaten, maar een levensstijl die ik de rest van m’n leven kan volhouden en die eerder succesvol was. Onder toeziend oog van een leefstijlcoach ga ik hoopvol aan de slag.

“Ik wil me niet af hoeven vragen of ik wel op een terrasstoeltje pas”

Huilen

Het eerste resultaat: zes kilo erbij in twee maanden tijd. En nee, dat is geen typefout. ‘Misschien is er wel iets medisch mis met me?’, denk ik tussen het huilen door. Op naar de huisarts voor bloedonderzoek dus.

‘Helaas’ blijken al mijn bloedwaardes prima in orde, dus er is geen logische – makkelijk op te lossen – reden voor mijn gewichtstoename. Wat nu? Ik wil niet steeds zwaarder worden, een groter risico lopen op gezondheidsproblemen, veroordeeld zijn tot grotematenwinkels en me af moeten vragen of ik wel op een terrasstoeltje pas.

Er gaat een wereld voor me open als ik de podcast luister die een lieve vriendin me toestuurt. Hierin legt obesitas-arts prof. dr. Liesbeth van Rossem uit hoe overgewicht ontstaat en wat je eraan kan doen. Ik herken meerdere oorzaken bij mezelf.

Wat ik ook leer: als je flink overgewicht hebt, lukt het maar twee tot drie procent van de mensen om blijvend af te vallen met een dieet. Twee tot drie procent! Ik ben dus geen zwakkeling die niet eens zelf blijvend kan afvallen, het is wetenschappelijk bewezen dat het ontzettend moeilijk is. Verstandelijk begrijp ik het, maar het stemmetje in m’n hoofd zegt dat ik faal. Dat ik door moet zetten en een slappeling ben.

Vooroordelen

De publieke opinie helpt daarin niet mee. Online vliegen de vooroordelen over mensen met overgewicht aan me voorbij. Harde oordelen, zonder enige kennis van zaken. Zo lees ik overal dat je afvalt door minder calorieën in te nemen dan je verbrandt. Dat klopt, maar er staat ook: als je dat niet kan, is het je eigen schuld. Mensen met overgewicht die kiezen voor medicatie, krijgen helemaal een shitload aan commentaar over zich heen. Ze zouden medicatie inpikken van mensen met diabetes. En de mensen die kiezen voor een operatie? Die kiezen voor de makkelijkste weg.

De oordelen maken pijnlijk duidelijk hoe een groot deel van Nederland over mij en anderen mensen met overgewicht denkt: we zijn waardeloos, a-sociaal en gemakzuchtig.

Ook in mijn dagelijks leven merk ik het. Mensen benaderen me anders nu ik vijfentwintig kilo zwaarder ben dan een paar jaar geleden. Of ligt het aan mezelf? Dat ik minder mezelf ben?

Ziek

Hoewel het een pijnlijke conclusie is, dringt het langzamerhand tot me door:  ik ben niet dom of lui, maar ik ben ziek. Obesitas is een erkende ziekte en die ga ik niet zonder hulp genezen.

Na een inwendige strijd met mezelf en een mentaal dieptepunt, besluit ik te onderzoeken of medicatie of een operatie een optie voor mij is. ‘Het onderzoeken betekent niet dat ik het ook moet doen’, zeg ik tegen mezelf. Want dat stemmetje dat vindt dat ik ‘gewoon’ beter m’n best moet doen…is er nog steeds.