Sisterz-blogger Katja: “Ik ben niet achterlijk, alleen te zwaar”

Na haar jarenlange pogingen om af te vallen en de mentale strijd die daarbij komt kijken, onderzoekt Katja of afvallen met medicatie of een maagverkleining een optie voor haar is. 

Google is de eerste paar dagen m’n beste vriend. Ik raadpleeg zoveel mogelijk wetenschappelijke bronnen en probeer weg te blijven van rampzalige ervaringsverhalen. Ik ontdek dat er speciale klinieken zijn voor mensen die van hun obesitas af willen. Ze organiseren online voorlichtingsbijeenkomsten, waar ik me uiteraard voor inschrijf. De twee weken volg ik online bijeenkomsten van de Nederlandse Obesitas Kliniek (NOK) en Vitalys.  Zowel afvallen met medicatie als afvallen met behulp van een operatie komt aan bod.

Duurzame oplossing

Het afvallen met behulp van medicatie streep ik snel weg. Het is me te experimenteel. Want wat zijn de langetermijnresultaten? Het is namelijk de bedoeling dat je na maximaal 2 jaar weer stopt met de medicatie. En dan? Opnieuw terecht komen in de eeuwige strijd om de kilo’s? Weer aankomen?

Dat trek ik niet nog een keer. Sterker nog: ik besef nu pas echt hoeveel energie die constante strijd met de kilo’s me dagelijks kost. Ik wil een duurzame oplossing die écht werkt. Daarnaast voelt het voor mij niet goed om een medicijn te gebruiken dat onmisbaar is voor diabetespatiënten en dat al slecht verkrijgbaar is. Ook al zou ik er volgens de verzekeringsvoorwaarden ‘recht’ op hebben.

Niet zomaar

Tijdens de online voorlichtingsbijeenkomsten over de maagverkleinende operatie hoor ik weinig nieuws. Ik heb alles al op hun websites gelezen. Beiden hebben een erg uitgebreid voortraject, want een maagverkleining krijg je niet zomaar. De huisarts moet doorverwijzen, je moet aan bepaalde criteria voldoen en je doorloopt een screening met psycholoog, diëtist, leefstijlcoach en internist.

Heb je daarna groen licht? Dan volgt er een intensief groepstraject. Met verplichte bijeenkomsten waarbij je met elkaar onder begeleiding gaat praten over alles wat bij deze stap hoort. Pas als je die hebt doorlopen, volgt een operatie. En ergens in die periode krijg je nog een gesprek met de chirurg over de variant van de maagverkleining die ze bij jou willen doen. Kortom: het is een grote stap.

Geïrriteerd

Terwijl de experts van de klinieken hun verhaal doen, merk ik dat ik een beetje geïrriteerd raak door de manier waarop ze praten. Ik ben niet achterlijk, alleen te zwaar. Het mag voor mij wel wat minder betuttelend en in een veel hoger tempo. Als de groepsbijeenkomsten ook zo gaan, dan ga ik daar echt niet blij van worden…

Ik ben sowieso al niet zo’n fan van dit soort groepsbijeenkomsten: ik zit er niet op te wachten om zo vaak een werkmiddag op te offeren om met een groepje te praten over het vinden van een geschikte sport of over hoe je moet eten. Kan ik niet gewoon wat individuele gesprekken inplannen?

Stemmetjes

Gaandeweg merk ik dat ik de optie van een maagverkleining als een serieuze optie begin te zien. De stemmetjes in m’n hoofd voeren daarover uitgebreide gesprekken met elkaar. Niet altijd even vriendelijk, trouwens. Zegt het ene stemmetje tegen het andere: “Kom op slappeling, jij kan het echt wel zonder hulp”. Het andere stemmetje reageert met: “Kies voor je gezondheid, voor een echte oplossing, denk aan de strijd die dan eindelijk voorbij is, doe eens verstandig”. Altijd gezellig, die innerlijke dialogen.

“Ik Google, lees, luister en pieker”

Ik praat veel over mijn gedachten met mijn partner en een lieve vriendin die hetzelfde proces heeft doorlopen. Wat heel fijn is: ze stuurt me niet in mijn keuze.  Naast hen praat ik er verder met niemand over. Deze levensveranderende keuze moet en wil ik zelf maken. Extra prikkels van mensen die uitgesproken voor of tegen een maagverkleining zijn, helpen daar niet bij.

Wekenlang slaap ik er slecht van. Ik Google, lees, luister en pieker. Volgens mij weet ik wat ik wil. Alleen de knoop doorhakken is een dingetje. Daarom besluit ik dat ik na elke volgende stap opnieuw bij mezelf naga of het goed voelt. Ben ik de goede weg ingeslagen? Of moet ik toch een andere route kiezen? De keuze is pas definitief als ik op de operatietafel lig: daarvoor heb ik alle ruimte om tóch van gedachten te veranderen.

Maar nu niet: ik bel de huisarts en vraag om een doorverwijzing voor een maagverkleining. De eerste stap is gezet.

Eerste twee blogs gemist?
Je leest ze hier terug:

Blog 1: Afvallen, the never ending story
Blog 2: “Het stemmetje in mijn hoofd zegt dat ik faal”