Sisterz-blogger Katja: “Waar ben ik aan begonnen?”

Ik voel me gespannen. Ik heb me laten doorverwijzen voor een maagverkleining bij WeightWorks. Waar ben ik aan begonnen? Weet ik het zeker? De gedachten tuimelen door m’n hoofd, net als de afgelopen periode.

Op donderdag krijg ik een berichtje dat de doorverwijzing naar WeightWorks is gestuurd. Nu moet ik wachten. Na het weekend krijg ik een reactie van WeightWorks: ik moet allerlei vragenlijsten invullen. Vragen over mijn leefstijl, eten, diëten, slaap, energie en beweging. Het invullen helpt me. Het bevestigt wat ik natuurlijk al weet: ik struggle al 25 jaar met mijn gewicht.

‘Ik verlang naar rust in mijn hoofd’

Interne strijd

Nu ik zo bewust bezig ben met het maken van deze keuze, merk ik pas hoeveel ik bezig ben met eten. En dan bedoel ik in m’n hoofd. Bij alles wat ik eet is er een interne strijd: wil ik dit eten? Moet ik dit eten? Is dit verstandig? ‘Goede keuze gemaakt! Slechte keuze gemaakt, slappeling!’ Die interne strijd is zo gewoon geworden dat ik het niet eens meer merk. Wat zou het heerlijk zijn als dat zou stoppen. Ik verlang naar rust in m’n hoofd, al besef ik ook dat de strijd met eten nooit voorbij zal gaan. Want een maagverkleining is een hulpmiddel, geen wondermiddel. Maar jee, het zou zó fijn zijn als eten en ik tot een staakt-het-vuren kunnen komen. Over in vrede leven met eten durf ik niet te dromen.

Verademing

Twee weken na het invullen van de vragenlijsten heb ik de screening. Een ochtend vol afspraken bij WeightWorks op locatie. De kliniek zit in een kantoorpand langs de A1 bij Amersfoort. Binnen doet het helemaal niet ziekenhuisachtig aan: de wachtruimte is sfeervol ingericht. In de wachtruimte zitten meer mensen te wachten, allemaal in meer of mindere mate met overgewicht. Sommigen met partner, anderen zonder. Ik ben blij dat mijn partner mee is: hij steunt me enorm in dit hele proces. 

Eerst spreek ik de leefstijlcoach, dan de diëtiste en de psycholoog. Het is spannend en ook weer niet. Ik weet dat ik er heel goed over na heb gedacht. En ik weet ook dat mijn hele leefstijl moet veranderen. Psychisch in orde? Ook dat.

Gelukkig blijkt de spanning nergens voor nodig: alledrie zijn ze even vriendelijk en positief. Bij de diëtiste moet ik op de weegschaal en meet ze mijn buikomvang.  Dat blijft confronterend. Tegelijkertijd went het ook om over mijn exacte gewicht te praten, vooral omdat al deze professionals het als een feit zien en er geen negatief oordeel doorklinkt in hun stemmen. Wat een verademing!

‘Helaas, de telefoon blijft stil’

Verhoogd risico

Als laatste staat de internist gepland. Allerlei medische zaken worden doorgenomen. Hij bekijkt de bloeduitslagen van het eerdere bloedonderzoek via de huisarts nog eens. “Het is goed dat je nu hier bent”, zegt hij, “want ik zie aan je bloedwaardes dat je een verhoogd risico hebt op hart- en vaatziekten.” Niet leuk om te horen, wel een bevestiging dat ik de goede afslag aan het nemen ben. Helaas voor mij moet er opnieuw bloedgeprikt worden, want bij de huisarts is niet getest op een maagbacterie die je niet mag hebben tijdens de operatie. De internist geeft bij vertrek aan dat ik morgen of overmorgen al bericht krijg of ik door de screening ben. Fijn, dan hoef ik niet tot na het weekend te wachten.

Helaas blijft de telefoon stil. Ze wachten natuurlijk op de laatste uitslag van het bloedonderzoek. Ik ben gespannen. Ja, de screeningsgesprekken gingen goed, maar dat is geen garantie op groen licht. Ik wil braaf blijven wachten totdat ik word gebeld, te bang voor een ‘nee’. Maar mijn partner denkt daar anders over en haalt me over om aan het einde van de week zelf te bellen. Dat doe ik. Bij WeightWorks zijn ze inderdaad nog in afwachting van de uitslag van het bloedonderzoek. Wel vertelt de telefoniste dat ik bij de screening groen licht heb gekregen.

Ik heb groen licht! Ik mag geopereerd worden als ik dat wil. En dat wil ik.