Voor mijn gevoelige kind: ‘SuperDaan en SuperAap’

Ik ben eigenlijk niet zo van de labeltjes. Zeker niet bij kinderen. Maar het helpt soms wel om dingen wat beter te begrijpen. Dat gezegd hebbende: mijn jongste zoon is gevoelig. Hooggevoelig en strong-willed, om precies te zijn. Om hem te helpen, schreef ik laatst onderstaand verhaaltje. 

Hooggevoeligheid is mij niet vreemd: ik ben zelf ook hooggevoelig. En hoewel ik het af en toe vervloek – het lijkt me ook wel eens lekker om anders naar de wereld te kijken – zie ik er gelukkig ook de voordelen van in. Want wie kan z’n kind nou beter helpen dan iemand die weet hoe hij zich voelt?

Uitbarstingen

Hoewel mijn zoon over het algemeen een heerlijk, vrolijk en onbezorgd jochie is, zie ik de laatste weken ook een andere kant van hem. Vooral – of misschien wel alleen – op schooldagen. Zijn hoofd zit dan al zo vol van alle prikkels die hij die dag heeft gehad, dat er niet zoveel meer bij kan. Een grote broer die even een geintje uit wil halen, een moeder die zeurt over het opruimen van je spullen of een akkefietje tijdens het voetballen in de buurt zijn voor hem dan aanleiding om ‘kortsluiting’ te krijgen.

                                   ‘Het liefst is hij de hele dag op pad’

Als moeder kun je vaak goed ‘lezen’ hoe het met je kind gaat. Maar ook ik merkte de afgelopen weken dat ik af en toe ’te laat’ was. Dan zat zijn emmer al voller dan ik doorhad en ‘ontplofte’ hij eerder. Dat hij het soms lastig vindt om te vertellen hoe hij zich voelt én het liefst de hele dag in beweging is, helpt daar trouwens niet bepaald bij.

Rood, groen en oranje

Om hem (en de anderen in ons gezin) te helpen, zijn we vorige week begonnen met een vrachtwagentje met duploblokjes. Groen blokje bovenop? Prima, dan zit ‘ie lekker in z’n veld. Oranje? Dan is er iets gebeurd waar hij last van heeft. Rood? Ai… een woede-uitbarsting is niet meer te voorkomen. Het enige wat hem dan helpt, is een poosje alleen zijn.

We zijn er vorige week mee begonnen en: het werkt fantastisch voor hem. Door het visueel te maken, krijgt hij net dat zetje om te vertellen wát er dan is gebeurd. Zo kan de opgebouwde spanning weer zakken.

Herkenbaarheid

Uiteraard doet het me als moeder best wat om hem in ‘rood’ te zien. Je kunt je kind niet overal tegen beschermen – en dat wil ik ook niet – maar het raakt me wel om te zien hoe hij dan worstelt. Want achter die woede zit vooral een heleboel verdriet. Dit liedje doet trouwens wonderen om z’n tranen te laten stromen.

Over hoe hij zich soms voelt, heb ik een klein verhaaltje geschreven. Vooral voor hem. Om woorden te geven aan zijn gevoel en te laten weten dat hij niet alleen is: SuperDaan heeft er net zo goed weleens last van. Al was dat pseudoniem niet nodig, want toen ik het voorlas zei hij gelijk: ‘Hee mam, Daan ben ik!’

Ken je kinderen die misschien ook baat hebben bij onderstaand verhaaltje? Lees het ze gerust voor.

SuperDaan en SuperAap

Daan is boos. Superboos. Stampend loopt hij de trap op, naar zijn kamer. Daar gaat hij op zijn bed liggen. Hij draait zich op z’n zij, trekt zijn benen omhoog en pakt z’n lievelingsknuffel, Aap. ‘Ze begrijpen er helemaal niks van’, fluistert hij tegen Aap.

Even later hoort hij voetstappen. Is het mama? Of is het Sam, zijn kleine broertje? Of…?
‘Ga weg!’, schreeuwt Daan. ‘Ga wég!’ Hij weet dat de woorden superboos uit z’n mond komen, maar hij kan er niks aan doen. Er past gewoon geen geluidje meer bij in zijn hoofd. Thomas en Guus deden ook zo irritant op school! Maar dat zag de juf niet. Die zag alleen maar dat Daan ze een duw gaf.

‘Als een kindje vervelend tegen jou doet, mag je best vervelend terugdoen’, had mama een keertje tegen hem gezegd. Maar mama had er niet bij verteld dat juffen óók niet altijd lief zijn. ‘Zij begonnen!’, had Daan naar de juf geroepen. Toch kreeg híj straf. Als hij eraan terugdenkt, spatten de tranen nog steeds uit zijn ogen.

‘Soms wil ik gewoon even verdwijnen’, zegt Daan tegen Aap. In een supergeheime tunnel onder de grond. Niet voor altijd hoor, maar voor eventjes. Dat ik me gewoon even kan verstoppen als Thomas en Guus weer lopen te klieren.’

Hij drukt Aap wat steviger tegen zich aan. ‘Ik ben blij dat ik jou heb’, zegt Daan. ‘Je bent mijn allerbeste knuffelvriend.’