Waarom intermittent fasten voor mij meer is dan afvallen
Al jaren zat ‘ie me in de weg: mijn buik(je). Letterlijk, maar ook ‘figuur’lijk: als ik in de spiegel keek, was ik gewoon echt niet blij met wat ik zag. Het paste niet bij me. Sterker nog: als ik kleding paste in een winkel en dat tekende een beetje, riep ik steevast: ’tja, kinderen gekregen hè?’ Alsof ik me moest verontschuldigen voor die paar kilo’s teveel.
Was ik dan zoveel te zwaar? Welnee. Ik schommelde zo rond de 70, met een lengte van 1 meter 68. Volgens de BMI-berekening van het Voedingscentrum zat ik daarmee nog net in de groene zone, wat betekent dat ik een gezond gewicht heb. Maar toch..
Chips en koekjes
‘Vroeger’, vooral als tiener, was ik trots op mijn lichaam. Ik was drie keer in de week op de atletiekbaan te vinden en genoot van de krachttraining met ‘de grote jongens’ op donderdagavond. Vooral omdat die jongens allemaal wat ouder waren en dus interessant, maar dat terzijde.
Mijn lijf veranderde vooral toen ik in het derde jaar van mijn studie journalistiek op kamers ging wonen. Dag gezond eten, hallo chips en koekjes. Ik at ook wel gezonde dingen, maar teveel. Had ik rijst met wokgroenten en een sausje gemaakt, dan schepte ik gerust twee keer op. Sporten deed ik niet meer, vanwege de fibromyalgie die op dat moment de kop opstak.
Zwanger
Toen ik – vanwege de fibromyalgie – weer thuis bij mijn ouders ging wonen, ging ik met mijn moeder en zus ‘Sonja Bakkeren’ en haalde mijn moeder me over om met haar mee te gaan sporten in de sportschool. Ik ging trouw elke week mee, maar beleefde er niet veel plezier aan. Ook later niet, toen ik mijn ouderlijk huis en moeder inruilde voor het samenwonen en sporten met mijn vriend.
‘Die 10.000 stappen per dag hielpen niet’
Dat ik bij de geboorte van mijn oudste twintig kilo aankwam (ik hield veel vocht vast), hielp ook niet bepaald mee. Ik had goede hoop dat het als sneeuw voor de zon zou verdwijnen terwijl ik mijn jongste drie jaar lang borstvoeding gaf, maar ook dat haalde weinig uit. En die 10.000 stappen per dag, een jaar lang, ook niet.
Intermittent fasten
Ik heb vaak gedacht dat ik dan maar moest accepteren dat ik niet helemaal tevreden was met mezelf. Het stomme is dat die buik ook een deel van mijn zelfbeeld bepaalde. Alsof je taille iets zegt over hoe leuk, gezellig, grappig en slim je bent. Nee dus. Maar voor mij wel: ik hing er een stukje zelfvertrouwen, ‘je mag er zijn’ aan op.
En toen hoorde en las ik iets over intermittent fasten. Geen ‘dit mag je niet’-eten, maar ánders eten. Ik vond het interessant, maar vond het best lastig beginnen in mijn eentje. Had ik even mazzel dat een van mijn ‘collega’s’ bij Gold Works al aan intermittent fasten deed. Onbewust gaf ze mij het laatste zetje om te beginnnen.
Mentale strijd
Inmiddels zijn we een maand of acht verder en ben ik blijvend zo’n acht kilo lichter. Ik volg de 16-8 methode: zestien uur vasten, acht uur eten. Nouja, acht uur lang eten… Je moet het zien als tijdsventers: 16 uur lang eet je dus niet, maar in die acht uur daarna zijn er geen restricties. Ik raad je niet per se aan om dan gelijk de Ben & Jerry’s uit de vriezer te pakken, maar je mag in die tijd dus best een snoepje of koekje. Gek genoeg is die suikerbehoefte bij mij grotendeels verdwenen, terwijl ik absoluut een choco-addict ben.
‘Ik hou weer van mijn lichaam als ik in de spiegel kijk’
Wat ik wel lastig vind, is dat ik ’s morgens pas om twaalf uur mag eten. De avonden (vanaf acht uur vasten) gaan me best goed af, maar ’s ochtends rond een uurtje of tien heb ik toch echt wel trek. Toch houd ik stug vol. Gelukkig vullen water en thee (koffie mag ook, maar drink ik niet) ook. For the time being.
En, ook fijn: in het weekend mag ik ’s avonds ‘los’. Dan is het tijd voor een chippie, nootje en wijntje.
Het werkt… voor mij
Laatst deelde ik op mijn Instagram een foto waarin ik een veel te grote korte broek showde. Ik ben zo dankbaar dat dit lijf steeds meer begint te kloppen met hoe ik me voel. Dat ik na jaren eindelijk weer lekker in mijn lijf zit. Want dat is het: het gaat niet om die kilo meer of minder, maar dat ik weer van mijn lichaam hou als ik haar in de spiegel zie. Dat lichaam, dat zoveel doorstaan heeft en me nog steeds elke dag draagt. Dat zoveel wijsheid in zich heeft, als ik er maar naar luister. En dat ga ik doen. Elke dag een beetje meer.
