Willemijn is ondernemer, moeder én blind: “Mensen moeten me accepteren zoals ik ben”

Ja, ze is blind. En nee, dat is niet altijd gemakkelijk. Maar de 37-jarige Willemijn Kloosterman, moeder van dochters Joy en Lynn (2 en 6), laat zich niet zo snel uit het veld slaan: “Er zijn veel dingen die ik wél heb.”

‘Mijn moeder had redelijk snel na mijn geboorte door dat er iets met mijn zicht aan de hand was”, vertelt Willemijn. Maar als haar moeder die zorg deelt met de arts van het consultatiebureau, wuift hij haar twijfels weg. ‘Maak je er niet druk om’, zei hij. Haar moederinstinct blijkt wel degelijk te kloppen: Willemijn heeft de ziekte van Leber en is vanaf haar geboorte blind. “Ik merk wel het verschil tussen licht en donker”, legt ze uit. Zoals wanneer de zon schijnt of er een lamp aangaat. Maar meer zie ik niet.”

Gewoon meedoen 

Ondanks haar visuele beperking kan Willemijn als kind naar een reguliere school. “In mijn beleving kon ik met veel dingen gewoon meedoen”, zegt ze. “Eén keer in de week kwam er iemand van stichting Bartiméus, een zorginstelling voor mensen die blind of slechtziend zijn. Daarnaast hielp iemand vanuit school me een aantal keer per week met bijvoorbeeld topografie of gym.

En toen mijn klasgenootjes in groep drie leerden schrijven, leerde ik braille. Met schoolreisjes ging ik wel mee, maar deed ik ter plekke andere dingen. Die extra aandacht vond ik wel leuk”, lacht ze. Ook thuis kan ze zich in haar jonge jaren goed redden: “Fietsen, rolschaatsen: ik heb het allemaal gedaan. Maar in plaats van ver weg te gaan, bleef ik op de oprit. Zo wist ik waar ik was.” 

Gepest is ze nooit, maar de puberteit vormt wel een uitdaging voor Willemijn. “Op dat moment had ik er wel last van dat ik niet kan zien. Sporten, zoals volleybal of voetbal, vind ik heel leuk”, zegt Willemijn. “Maar daar kon ik niet aan meedoen. En als ik samen met vrienden een film keek, kreeg ik het niet echt mee. Dat vond ik best jammer.” 

“Ik werk harder om mezelf te bewijzen” 

Vooroordelen

Na een studie maatschappelijk werk komt Willemijn in het schrijversvak terecht. Met hulp van ArrangeGroup start ze TipanTekst, vernoemd naar haar man. “Ik schrijf mijn hele leven al teksten en verhalen en heb verschillende schrijfcursussen aan De Schrijfschool in Rotterdam gevolgd”, legt ze uit.

Hoe gaat dat eigenlijk, werken met een visuele beperking? “Er zijn veel dingen mogelijk. Ik werk met een laptop waar spraak- en braillesoftware op staat. Zo kan ik alles lezen.“ Ondanks die hulpmiddelen, merkt ze dat ze op de werkvloer regelmatig tegen vooroordelen opbokst. “Laatst zei iemand tegen me: ‘Maar je kunt toch geen mail sturen?’ Ik dacht: Huh, hoe kom je erbij?’ Dat soort dingen vind ik moeilijk. Mensen moeten me accepteren zoals ik ben, maar ik heb regelmatig het idee dat ik werkgevers of opdrachtgevers moet overtuigen. Ik werk harder om mezelf te bewijzen.” 

Liefde

Aan wie ze zich niet hoeft te bewijzen, is haar man. Ze ontmoetten elkaar tijdens een potje showdown, een soort tafeltennis met geluid. “We hadden meteen een klik. Hij respecteert me, is heel gastvrij en sociaal naar anderen toe. En hij kan goed koken”, grinnikt ze. “Daar ben ik niet zo van.” Net als Willemijn is ook Tipan blind. “Nou ja, hij ziet nog één procent.” Hoewel Willemijn haar man dus niet kan zien, weet ze wel degelijk hoe haar Sri Lankaanse partner eruit ziet. “Dat heb ik een keer aan een vriendin gevraagd. Maar mij gaat het vooral om de klik.”

“Ik wilde altijd al moeder worden” 

Schoolplein 

Inmiddels heeft het stel twee jonge kinderen. “Ik wilde altijd moeder worden”, zegt Willemijn enthousiast. “Of mensen daar wat van vinden? De mensen die dichtbij ons staan en ons goed kennen, waren alleen maar enthousiast. De mensen die wat verder weg staan, vonden het wel spannend. Zelf heb ik nooit een belemmering gezien.” 

Het zijn vooral de kleine dagelijkse dingen waar Willemijn af en toe mee worstelt. Het contact op het schoolplein is zoiets. “Je kunt niet even vragen: ‘Goh, kan je zoon of dochter vandaag spelen?’, want ik weet niet wie er staat. En laatst met het schoonmaken van de klas op school, moest ik ook een drempeltje over. Omdat mensen denken dat ik het niet kan, wil ik het extreem goed doen.” 

Voor elkaar klaarstaan

Wat helpt, is een fijne groep mensen die haar en haar gezin ondersteunen. “Er zijn heel veel dingen die ik wél heb. Zoals de mensen uit de buurt of onze kerk. We wonen nog maar twee jaar in Zwolle, maar hebben al mooie vriendschappen gesloten.” Deze vrienden nemen onder andere autoritjes voor het gezin voor hun rekening. “Voor ons heel fijn, voor hen een mooie invulling van de dag. Daarnaast kregen we laatst twee tandems én bouwde iemand een schuurtje in onze tuin.” 

De Fantastische slurf

Om anderen meer mee te nemen in de wereld van haar en haar kinderen, schreef Willemijn samen met haar oudste dochter Lynn het boek ‘De FanTASTische Slurf’. “Ik wil het onderwerp blindheid – bij ouders of bij kinderen – makkelijker bespreekbaar maken, onder meer op scholen. In dit boek kijk je mee met Olifa, die een mama heeft die niet met haar ogen kan kijken”, vertelt ze. 

Haar dochters – vooral de oudste – weet inmiddels precies hoe ze ermee om moet gaan. “Laatst had ze een tekening met allemaal hartjes gemaakt. ‘Met extra veel verf’, vertelde ze erbij. “Zo kon ik het goed voelen.”

Het boek ‘De Fantastische Slurf’ is verkrijgbaar als prenten-, luister- en brailleboek. Om Willemijns initiatief te steunen, geef ik één exemplaar weg. Laat je me even weten waarom jij ‘m graag wilt ontvangen?